Zoals misschien al opgevallen is, gebruik ik termen als 'hoofd leegmakende wandelingen' en 'ter ontspanning'. Dit heeft uiteraard een achtergrond. Na een paar keer een burnout te hebben gehad, ben ik erg op mijn rust gesteld geraakt. Voorheen merkte ik ook wel dat ik behoefte had aan stilte, ontspanning en een moment voor mezelf, maar dan meestal pas wanneer ik al mijlenver mijn grens gepasseerd was. Of anderen mijlenver mijn grenzen had laten passeren. Daar werd ik geen leuker persoon van. Van 0 tot bitch in 0,3 seconden was geen uitzondering. Voor mijn omgeving was ik lastig, maar voor mezelf helemaal. Wanneer ik naar huis ging na het werk, waren mijn collega's van me af, maar ik zat nog steeds met mezelf opgescheept. 24/7. Inmiddels ben ik gaan beseffen dat dit laatste natuurlijk voor iedereen geldt. En dat de ene persoon er beter in slaagt daarmee om te gaan dan de ander. Volgens mij is één van de bepalende succesfactoren om niet gillend gek te worden: je eigen hart volgen. Maar hoe doe je dat dan? Want er blijven mensen aan je trekken, er worden dingen van je verwacht. Een belangrijk punt is dat je, bij vragen en verzoeken van buitenaf, eerst even pas op de plaats maakt. Jezelf niet meteen mee laat slepen in plichtsbesef. Maar jezelf ook niet mee laat slepen in je enthousiasme, want mogelijk is het enthousiasme dat je voelt voornamelijk van iemand anders. Pas wanneer je na een moment van bezinning (liefst na een nacht slapen) nog steeds denkt: yes! Dan vooral vol overgave jezelf erin storten.

Loading full article...