Volg je hart. Dit zijn de woorden die de laatste tijd een specifieke rol spelen in mijn leven. Op de één of andere manier komen deze woorden op verschillende momenten en van verschillende mensen bij mij terecht. Is het toeval of wordt mijn vraag die ik richting het universum gesteld heb beantwoord?
Ik zou heel graag mijn hart willen volgen, maar wat kan dat lastig zijn om het ook te doen. Is het angst? Onzekerheid? Onwetenheid? Of lukt het gewoon niet?
Fulltimebaan, vier jaar voor moeten leren en werken. Vast contract en zekerheid. Wat wil ik nog meer?
Om mij heen zie ik dat steeds meer collega's groeien en zich ontwikkelen. En ik? Ik blijf maar hangen op één lijn. Ik begin me steeds onzekerder te voelen en steeds dommer. Het duurt even voor ik besef dat ik mijn eigen kwaliteiten heb en dat dit maakt wie ik ben. Maar wat zijn mijn kwaliteiten eigenlijk? Een nog grotere zoektocht begint, namelijk een zoektocht naar mezelf.
Ik begin mijn kwaliteiten te ontdekken en te waarderen. Ik mag er ook zijn en ik ben een goede aanvulling op dit team. Ik mag zijn wie ik ben. Dat besef is er en het besef welke functie/baan mij goed zal passen begint ook steeds meer te komen.
Ik begin uit te zoeken hoe mijn loopbaan er uit zou zien als ik een bepaalde baan/functie voor ogen heb. Iedereen moet onderaan de ladder beginnen. Ik kom al snel tot de ontdekking dat de taken waar mijn interresses liggen al vergeven zijn binnen mijn team. Deze collega's waren gewoonweg wat sneller bewust van hun interesses en hebben dus meer geluk.
Het gevoel dat ik vast begin te lopen begint de overhand te nemen. Mijn groepchef wil mij een aantal taken toebedelen en ik laat dat gebeuren, omdat ik naast mijn normale werkzaamheden toch iets extra's moet doen. Hij denkt dat die taken goed bij mij passen, maar diep van binnen weet ik wel beter. Weer laat ik mij iets aansmeren wat ik eigenlijk niet wil doen. Maar hetgene wat ik graag zou willen doen is geen plek voor mij.

Al snel kom ik bij een loopbaanbegeleider terecht. Hoe ironisch het ook is, want ik zou uiteindelijk graag de functie/baan van een loopbaanbegeleider/coach/trajectbegeleider/begeleider willen hebben.
Ik geef aan waar mijn wensen liggen, maar het idee heb dat hier geen ruimte voor is binnen het team waar ik werk. Dood leuk krijg ik te horen dat ik mij daar dan misschien maar bij neer moet leggen. Wat?
Tevens krijg ik meerdere malen de vraag of ik wel de kwaliteiten/ervaringen beschik voor het begeleiden/coachen van mensen. Ervaring nee, maar kwaliteiten zeker. Tevens geven op mijn team mensen begeleiding die waarschijnlijk wat minder hebben opgedaan dan ik. Natuurlijk kan en mag ik daar niet over oordelen, maar in mijn opleiding heb ik een stukje coaching gehad. Ik koos destijds de cursus persoonlijke effectiviteit uit 6 verschillende cursussen en ik heb een thuisstudie gedaan voor coaching. Dat was een reden dat ik nogal geïrriteerd raakte ik had het gevoel dat mijn loopbaanbegeleider mijn kwaliteiten in twijfel trok.

En nu? Ik zit te denken om een deeltijd HBO-opleiding te volgen. Maar welke? Ik heb er drie gevonden die passen in het kader van mijn gewenste loopbaan, namelijk: toegepaste psychologie, maatschappelijk werk en dienstverlening en HRM. Mijn voorkeur gaat vooralsnog uit naar de opleiding toegepaste psychologie.
Leuk plan, maar hoe ga ik dit aanpakken? Gaat mijn groepchef dit een goed idee vinden? Biedt mijn huidige baan ruimte voor mijn loopbaanplan? Kan ik wel werken en studeren? Zoveel vragen en nog meer wat er op mij afkomt. Zoveel dat de moed mij bijna weer in de schoenen zakt.

In mijn zoektocht, voornamelijk ook op internet, kwam ik een goede tip tegen. Als je er alleen maar aan denkt dat je stappen wilt ondernemen dan leef je eigenlijk een illusie. Je bent trots op jezelf, omdat je het gevoel hebt dat je ergens mee bezig bent. Eigenlijk blijf je nog steeds stil staan door alleen maar te denken aan verandering. Je houdt jezelf dus voor de gek.
Maar soms is het wel heel erg lastig waar je moet beginnen! Mijn eerste stap zal zijn om mijn plan voor te leggen bij mijn groepchef. Misschien komt daar wel een mooi gesprek uit voort en missschien ook niet. Wat mijn loopbaanbegeleider betreft weet ik het niet. Het heeft mij een mooie zet gegeven om eens echt na te denken wat ik wil en waar mijn kwaliteiten liggen en aan de andere kant was het ook wel demotiverend. Ik ben namelijk wel ingesteld dat als je een droom hebt dat je daar voor moet gaan. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Gaat het niet rechtsom dan gaan we lekker linksom!

Luister jij naar jouw hart? Heb jij wel eens het gevoel gehad dat je op het verkeerde pad zat en het roer om moest gooien? Heb je dit toen ook gedaan? Sta je er wel eens bij stil?


Loading full article...