Corona reflectie: Vriendschappen

Wat is het en wat doet het met je? Veel. En als je niet uitkijkt, verzand je je er helemaal in. En ga je bijvoorbeeld net als hen zijn. En als hen praten. Tenminste, als je geen eigen identiteit hebt. Sinds 14 jaar heb ik vriendschappen. Nog elke dag is het een uitdaging met de vraag: heb ik de juiste mensen om mij heen? Wie kan ik vertrouwen en wie niet. Kan ik diegene vertrouwen dat veel over een ander heeft? Wat verteld diegene dan wel niet over mij? Wie is te vertrouwen en wie niet? En natuurlijk, mijn hechting is verstoord. 21 jaar lang had ik stiekeme vriendschappen. Buiten mijn kluizenaars leven en de strenge regime van thuis om. Nooit heb ik goed geleerd om mensen te vertrouwen. Nooit heb ik goed geleerd hoe je met elkaar omgaat. Is het normaal om over anderen te hebben? Of niet? Op welke manier dan wel? Is het normaal om jezelf helemaal weg te cijferen in een vriendschap, of juist niet. Nee, je mag ook iets ontvangen heb ik geleerd. Maar in hoeverre kun je hierin te egoïstisch worden? Ik vaar vaak op mijn intuïtie. Wat puur voelt, en wat niet. Toch vind ik het moeilijk. En dan denk ik wel eens: vroeger had ik een minimaal sociaal leven en wist ik heel goed hoe ik op mijzelf kon zijn en hoe ik op mijzelf kon bouwen. Dan betekenen die vriendschappen die ik nu heb, heel veel, maar ook weer niet. Want gezien ik ook goed alleen kan zijn. Wat het ook het moeilijk maakt is, dat ik nog een fragiel identiteit heb ontwikkeld door de jaren heen, sinds 14 jaar . Deze wordt langzaamaan sterker. Maar door de neiging om mij helemaal te laten verzanden in de ander, verlies ik mijzelf wel eens (gedeeltelijk) hierin. Dan, poef, weg identiteit. Weg zelfvertrouwen. En dan wordt ik wakker... Terug bij het begin. Terug naar bouwen aan mijzelf. Waar ging het mis? En wat kan ik verbeteren...Op naar groei, naar een betere ik... #vrienden #levenweeroppakken #hoemaakjejezelfgek #vertrouwen