Zullen we maar weer vrienden worden
Het ging van kwaad tot erger, de meest schofterige dingen werden er voor mijn voeten gegooid en ineens: Zullen we maar weer vrienden worden? Zand erover, over en voorbij, een nieuw begin?
Moet ik daar over nadenken?
Nee, hoor, ik ben niet iemand die haatdragend is. Toch worden wij geen vrienden meer, daarvoor is er tevel gebeurd. We hebben een goede tijd gehad, maar we hebben ook een vervelende tijd gehad. Toen ik met je wilde praten, was je zo vol haat, dat ik niet eens meer tot je doordrong. Je gaf mij de schuld van jouw frustratie. Nee, daar werd ik niet vrolijk van. Het heeft me veel verdriet gedaan, maar ik besloot een andere weg te kiezen. De weg om met je te breken. Voorbij, geen gedoe meer aan mijn hoofd, geen verdriet meer en geen beschuldigingen. Maar ik liet wel mijn mening gelden en die was hard.
Nee, geen vrienden meer
Maar als ik je tegenkom, dan loop ik je niet voorbij, dan groet ik je en misschien vraag ik je nog wel even hoe het met je gaat. Maar als ik je van veraf al aan zie komen, dan neem ik een andere weg. Ik ga liever een confrontatie uit de weg, om mezelf te beschermen. Mijn verdriet zit diep, ook al zul je dat nooit merken. Jij zult mijn glimlach blijven zien, je zult ook nooit een haatdragend woord van mij krijgen, want ik haat je niet. Ik heb je ook niet lief, maar gedoog je. Je mag er zijn, natuurlijk. Als jij op een verjaardag komt, waar ik ook ben, zal ik niet opstaan en gaan, zal ik je niet negeren, zal ik vrolijk mee lachen met je grappen, zoals jij met mij mee zult lachen. Maar we houden het maar mooi zo, geen vrienden meer, alleen, oppervlakkige kennissen.
