Nood breekt wet.
De oude man ging al neuriend op weg.
Even stond hij stil bij een stenen muur versierd met een klimop, het soort dat ooit felgekleurde bloemen had.
Ooit eens ..., heel lang geleden, zouden de kolibries hun nectar hier hebben gehaald.
Die tijd is voorbij. Hoe lang terug was het dat hij hen of een andere vogel had gezien? Zijn geliefde uil was de laatste geweest. De jongen had zich er niet over verbaasd om een vogel het boek te zien stelen. Hij was het dier alleen uit nieuwsgierigheid gevolgd.
Hij keek er niet naar uit haar weer te zien.
Eeuwen waren verstreken maar zij was duidelijk geweest.
"Ik vergeef je, maar ik wil je nooit meer zien, horen of ruiken. Niet in dit leven of in het hiernamaals."
Exact zo had zij het gezegd en hij wist dat zij altijd meende wat zij zei, maar de wereld veranderde.
Hij voelde dat zij er was en wie weet was zij van gedachten veranderd.
Zij had altijd meer kracht gehad.
"Ik ben hier te oud voor. Ik wil gewoon de dag zien aanbreken en genieten van de zonsondergang. Het is omwille van het kind!"
Dát zou hij haar zeggen en zij zou het begrijpen. Nu het duidelijk dat zij niet de enige overlevenden waren was dit zeker belangrijk voor haar om te weten.
Dolly...
De kinderen zouden zich haar dan wel niet meer herinneren, maar Dolly zou het niet opgeven. Die rat zou achter hen aan gaan.
"Ik weet niet wie je bent Dolly, maar ik vrees dat er een hele goede reden is waarom jij dat specifieke deel van de mystieke boeken liet halen."
De foto is door mij gemaakt met mijn mobiele telefoon Samsung A10.
Dit is een vertaling van "On the way" een vrij schrijven en het volgverhaal op:
- De oude man - Hokus Pokus"
- Het verhaal van de rat - Dolly
- Hulp vragen - De oplossing
Je vindt mij o.a. op Steem(it), Weku, WordPress, Publish0x en Yoo.rs.
#verhalen #hokuspokus #dolly #kittywu #wakeupkitty #vrijschrijven #steemit #wordpress
