Een roerige tijd als thuishulp. Zo heb je dagelijks twee cliënten en zo valt de 1 na de ander af.

Een groot nadeel in het van thuiszorg is wel dat de mensen die je helpt zo ineens weg kunnen vallen en let wel: als hulp kom je bij sommige van deze mensen al vele jaren. Je moet wel een ijskoude zijn als dat je niks doet…

Gouden regel in de thuiszorg?

Stop ermee als je gevoelloos wordt!

Ik kom zat zorgverleners tegen die deze regel al fors overtreden hebben of gewoon hun roeping als loodgieter gemist hebben.

Een voorbeeld: een cliënt van me belt de wijkverpleging omdat hij last van zijn been heeft. Deze slechthorende meneer heeft de telefoon altijd op de speaker staan, dus kon ik vanuit de keuken ‘meegenieten’ van het antwoord.

“ Kunt u tot vanavond wachten? Neemt u ondertussen maar een paracetamol”.

Dat zijn echt tenenkrommende momenten!

Gelukkig dat in dit geval deze zelfde meneer met zijn 91 jaren niet op zijn mondje is gevallen en er anderhalf uur later toch een verpleger komt ( ander-half uur!!!), om tot de ontdekking te komen dat de steunkous dubbel zit en het been al aardig aan het afknellen was.

Ik krijg jeuk van zulke momenten. Was meneer duidelijker tegen mij geweest over het feit dat hij niet last van zijn been had, maar last van de steunkous, had ik dat klereding meteen al uitgetrokken! Weer een rede om de hulp van meer zorgtaken te voorzien: iets wat niet alleen tijd scheelt, maar ook geld...

Maar hoe dan ook heb ik zelf net een heftige tijd achter de rug en meestal als er vaste cliënten uitvallen, kom je in een periode terecht dat je voor Jan en Alleman mag invallen.

Dit houdt dus in dat je bij compleet vreemde mensen 1x komt en in 1x je mens moet leren kennen, het huis en de spullen.

En dat huis… èn mensen zijn zo ongeveer net zo divers als hun spullen… Wat inhoudt dat je de ene keer een super de luxe Miele stofzuiger hanteert en een andere keer ‘iets-uit-het-jaar-0-probeert-heelhuids-door-het-huis-te-sleuren-in- de-hoop-nog-een-stofje-op-te-zuigen’. En heus niet iedereen heeft tegenwoordig die fijne microvezeldoekjes… Voor de meeste ouderen volstaat immers een oud aan stukken gereten hemd nog wel... Daarbij heb je huizen met meubels en meubels met een huis eromheen...

Iedere x weer is het een verrassing waar je in komt te vallen. Je doet je best s’ochtends precies op tijd op die deurbel te drukken en wacht hoopvol op geschuifel in de gang: iets wat in mijn geval van de week héél lang duurde. Na 5 minuten tuur ik wanhopig door het ribbelruitje van de voordeur en zie in de vere gang ( eigenlijk helemaal niet ver, hoor, maar voor deze mensen waarschijnlijk vergelijkbaar met een kilometer of 18), iets bewegen. Als eindelijk, eindelijk de deur open gaat, staat er een oud, glimlachend mannetje voor me die me binnen gebaard.

“Mijn vrouw zit in de keuken” roept hij, denkend dat ik doof ben waarschijnlijk…

Ik vraag me meteen af waarom zij niet open heeft gedaan, want wanneer het mannetje voor me uit de gang door kuiert, achter zijn rollator, zwaait zijn lichaam alle kanten op. Het is werkelijk een wereldse prestatie dat hij de muur niet raakt! ( laat staan het kastje, de kapstok en de spiegel)...

Ik schiet meteen in de stress en loop vlak achter heb met mijn handjes aan weerszijden: klaar om hem op te vangen, want dit…? Dit gaat nooit lang goed!

En dan te denken dat zijn vrouw misschien in betere staat verkeert… Nop: zij was zo mogelijk nog veel erger! Ik heb drie uur lang erger geleden dan deze twee bij elkaar, dat is 1 ding zeker. Ik had continu de neiging om achter ze aan te gaan zitten vangen, want hoe slecht ze ook liepen: stil zitten konden ze niet! Ik kreeg zowat een hartaanval toen meneer zei ‘even naar boven te gaan’…

Ok, hij heeft er een kwartier over gedaan, maar hij is veilig boven gekomen ( ik ken betere mensen die wel een traplift hebben, trouwens).

Uiteindelijk de conclusie gemaakt dat dit stel waarschijnlijk al jaren gewend is zich te redden in hun huisje ondanks de beentjes niet geheel meer naar wens werken en een ietwat eigen leven leiden. Maar ik ben opgelucht als de twee eindelijk eens rustig gaan zitten. Goeie genade… Deze 3 uur waren genoeg voor een hele week!

Heb inmiddels wel geleerd dat ouderen zich met sommige dingen nog echt prima weten te redden, hoe onstabiel het er soms ook uitziet...

Gelukkig had ik al snel nieuwe vaste cliënten. Mensjes die ik hopelijk weer jaren van dienst mag zijn. Maar ook voor ‘vaste’ cliënten is een eerste keer.

1 Zelfs letterlijk, want die had niet eerder een hulp gehad, maar bij een ander had de hulp na jaren besloten op te stappen, een ander ging met pensioen en weer een ander was contract niet verlengt. Kan allemaal tegenwoordig: bij de thuiszorg is zekerheid al enkele jaren verleden tijd. Voor zowel de cliënt als de hulp!

Oude hulpen laten vaak nog een waslijst met taken en tips achter voor de nieuwe hulp en in de weken erna krijg ik nog dikwijls te horen dat ‘ Mientje het toch anders deed’. Ik ben Mientje niet en ik doe ook al lang mijn best niet meer om ‘Mientje’ te zijn. Ik moet aan mijn nieuwe cliënten wennen en zij aan mij, maar na enkele weken komen de meesten erachter dat ‘Melissa’ toch ook heel best is. Van de week zat 1 van mijn nieuwe cliënten me zelfs stomverbaasd aan te kijken toen ik een stofdoek uitklopte... Ik voelde haar ogen in mijn rug priemen en toen ik me naar haar omdraaide zei ze: “Ik zie dat je de stofdoek uitklopt…”

Ik denk bij mezelf: dat heeft u heel juist gezien, maar zeg niks en wacht op de rest.

“Dat heeft nog nooit iemand gedaan. Geen van de hulpen die ik heb gehad!”.

Nu is het mijn beurt om verbaasd te zijn, want eerlijk: zonder uitkloppen ben je na de derde stoel enkel nog maar stof aan het verplaatsen! Dat weet toch iedereen?

Nou: blijkbaar dus niet, zelfs mijn voorganger die met pensioen is gegaan...en dus minstens 30 jaar ouder is dan ik, niet. Maar ja: ik scoor met de eerste dag bij een nieuwe cliënt dus al beter dan ‘Mientje’.

En dat gewoon door mezelf te zijn…