Aankomende zondag is het weer zover: de Kastelenrit in Vorden. Ik ga er bijna ieder jaar wel weer een kijkje nemen, meer voor de paarden dan de koetsen eerlijk gezegd. Al mag je eigenlijk geen ‘koets’ zeggen, maar betreft het ‘rijtuigen’... Je wilt toch ook niet de mensen beledigen die erin zitten...toch?

Een hele oude foto nog. Schitterend!

Hoe dan ook: rijtuigen en mensen in oude klederdracht vormen een perfect plaatje terwijl deze dame zich zit te verkneukelen bij elke Fries die parmantig voorbij komt stappen.

Geweldig gezicht toch?

Zowel die verrekte koets ( bekt toch lekkerder, vind ik), als’ t verkleedde volk waren nergens geweest zonder die paarden! En die beestjes trekken hun lading wel de hele dag al voordat ze het laatste stukje door het dorp sjoksen waar mensen hen toejuichen. Dan zie je in die vermoeide doffe paardenogen ineens een vlammetje ontwaken, gaan die oren naar voren en het hoofd omhoog.

Ze lopen over van trots zodra het applaus klinkt.

Echt: dat vind ik dus het mooiste van alles. Het doet me een beetje denken aan de Nijmeegse Vierdaagse. De laatste dag vlak voor de finish, wanneer mensen aan de kant de meest kreupele wandelaars de streep over juichen. Het laatste zetje dat ze nodig hebben.

Dit werkt absoluut bij een paard net zo oppeppend, gezien die beentjes ineens weer hoog opgetrokken worden en de hoofden van links naar rechts draaien alsof ze iedereen dankbaar toeknikken. Nu weten we weer waarom een paard ‘een edeldier’ is. Niet om de dure koets...rijtuig dat zij trekken of de rijke lui die zij vervoeren, maar omdat zij van alles niet alleen ‘edel’ genoemd worden, maar het ook echt zijn! Er zijn maar weinig dieren die zo trots en fier zijn, zoveel puurheid en kracht, als een paard!