Sinds 2014 heb ik de diagnose Gastroparese gekregen. Wil graag meer bekendheid over deze aandoening, vandaar eerst mijn verhaal. 

Dit blijf ik mij nog steeds afvragen.. Helaas kan ik en mijn specialist hier geen duidelijk antwoord op geven.

November 2017 bleef ik voor mijn gevoel wat langer in mijn slechte dagen hangen.. Wat ik ook probeerde ik kwam hier niet echt uit. Toen bleef ik werken, klaagde niet, alleen at ik gewoon een heel stuk minder dan normaal. Totdat ik ook echt wat gewicht begon te verliezen. Ik wilde weer een afspraak maken bij mijn specialist, maar omdat ik hier in de afgelopen jaren niet meer was geweest moest ik weer een nieuwe verwijzing hebben.

Dus op naar de huisarts! Hier mijn hele verhaal gedaan en dat ik weer echt meer last ging krijgen, erg weinig at. Nouja wat at ik? Een klein beetje yoghurt als ontbijt, over de hele dag een pakje droge LU toastjes, tussen de middag soms met veel pijn en moeite een crackertje en ’s avonds vaak maar een simpel soepje. Ja ik vraag mij ook af hoe ik dit soms heb gedaan..

De huisarts gaf aan mij graag te willen helpen, maar als zij mij een nieuwe verwijzing gaf, kwam ik weer onderaan de lijst. Daarom heeft zij eerst zelf contact opgenomen met de specialist en een spoedaanvraag gedaan. Binnen 1 á 2 weken (begin december) zat ik bij de specialist op het spreekuur. Hier weer heel mijn verhaal gedaan (was in tussen tijd al bijna 5-6 kilo kwijt). Ik moest stoppen met de domperidon en hij wilde gelijk weer een maagontledigingsonderzoek, om te kijken of mijn functie verder achteruit was gegaan in de afgelopen jaren. Daarnaast wilde hij onderzoeken of een nieuw medicijn mij zou kunnen helpen. Dit medicijn staat nog niet geregistreerd als medicijn voor gastroparese, maar juist voor obstipatie. Maar het zou de bewegelijkheid van mijn maag ook stimuleren (iets wat ik juist net nodig heb)! Alleen als dit niet werkt, dan kunnen we alleen nog mijn maag echt geheel rust geven.

Loading full article...

Dat klinkt echt niet best!
jolandemooij Bedankt voor je reacties onder mijn verhalen. Het nare aan deze aandoening is voor mij, dat het niet zichtbaar is en de toekomst erg onzeker is. Daarnaast de frustratie soms van de reactie op het eten.
~Een heftig traject!