Het is niet het eerste gesprek wat ik heb met een vriend over dit onderwerp en het blijft me boeien hoe verschillend mensen denken over goed en kwaad. Niet zozeer over het goede en kwade op zich maar over de oorsprong ervan, wat in ons ervoor zorgt dat we goed doen, of kwaad. Omdat ik niet gelovig ben en geen enkele religie aanhang denk ik daar heel anders over dan hem. Waar komt het kwaad vandaan, van Satan? En waar komt het goede vandaan, van God? En waar komt het vandaan als je niet gelovig bent?

In de wereld van de gelovigen is het poepsimpel: alles wat goed is komt van God, alles wat slecht is daar is de duivel verantwoordelijk voor. Klaar.
Maar is dat niet een 'easy way out' waardoor niemand de verantwoordelijkheid over z'n daden hoeft te nemen?  En wat als we inderdaad zelf verantwoordelijk zouden zijn over al onze acties, goed of kwaad? Waar in onszelf zit de oorsprong van fatsoen en zonde?

Toen mijn dochters klein waren gaf ik hen één regel mee en die is heilig voor mij (als niet gelovige het woord heilig gebruiken, moet kunnen) De regel was: 'Doe nooit iemand wat aan wat je zelf niet aangedaan wil worden en behandel anderen zoals je zelf behandeld wil worden'. Naar mijn gevoel is dit de essentie van het hele parcours wat we hier in dit leven afleggen en de definitie van een goed mens. Uiteraard maken mensen fouten, daarom zijn we mensen en ik ben echt niet de enige die anderen onbewust pijn gedaan heeft, alleen... is dit kwaad? Als iets wat je doet niet goed is maar je hebt niet de intentie om iemand te kwetsen, is het dan per definitie slecht? Soms komen we er zelfs helemaal niet achter dat we iemand pijn gedaan hebben en krijgen we daardoor ook nooit de kans om de pijn te verzachten bij degene die we leed berokkende.

Wanneer je om je heen kijkt en bewust wordt van wat er gebeurt in de wereld kun je er niet om heen dat 'de goede oude tijd' minder vijandig was. Oorlogen hebben altijd bestaan, dat is een feit maar het lijkt wel of heel de wereld in oorlog is en niet alleen landen onderling.

Soms vraag ik me af of verdraagzaamheid, mededogen, empathie en compassie uit de mode geraakt zijn en hoe het komt dat deze waarden niet meer hoog in het vaandel gedragen worden. Wat is er mis met oprecht lief zijn voor elkaar, onbaatzuchtig handelen en respect? En wie is verantwoordelijk voor deze aftakeling, wij zelf of degenen die de wereld regeren? Waarom nemen wij geen rekenschap voor onze eigen gedragingen en leggen we de oorzaak buiten onszelf? Wordt het geen tijd dat lessen over religie vervangen worden door onderricht over meer persoonsbewustzijn? Wat in jou maakt dat je goed bent naar anderen en ben jij  verantwoordelijk als je iemand bewust pijn doet of leg je al je handelingen in de hand van God of van de duivel?
Als ik over deze materie  nadenk kan ik bijna mijn ziel voelen en voel ik de kern van wie ik werkelijk ben. (Dit is niet altijd een fijn gevoel omdat het leed in de wereld dan extra hard binnenkomt) Vooral in meditatie of een diepgaand gesprek komen deze inzichten als een waterval naar binnen gestroomd en wisselen verdriet en hoop zich af.
Ik kan niet wachten tot een nieuwe goeroe opstaat die met gevleugelde woorden mensen weet te overtuigen van hun eigen krachten, zowel de negatieve als de positieve. Mocht iemand zich geroepen voelen...?

Loading full article...