Waarom de muziek waar we van houden als tieners bij ons blijft voor het leven.
Waarom trekken zelfs de meest avontuurlijke muziekliefhebbers zich keer op keer terug naar de muziek die ze als tieners hebben gehoord? Cognitief neuropsycholoog dr. Catherine Loveday legt de psychologie uit die ons verbindt met de muziek uit ons verleden en onthult details van een opwindend experiment.
Reminiscenties
Op mijn veertigste verjaardag besloot ik dat ik iets van mijn vrienden wilde dat niet kon worden gekocht. Ik vroeg iedereen om hun tien favoriete liedjes op te schrijven, samen met een opmerking over waarom ze dit hadden gekozen. Ik wilde dat dit me een uniek en zeer persoonlijk inzicht zou geven in de mensen die het belangrijkst voor me waren, iets dat me in latere jaren een diep besef zou geven van wie die mensen waren waren en waarom ik hen op mijn feest had uitgenodigd. Maar eens een wetenschapper, altijd een wetenschapper. Ik kon het niet laten een patroon op te merken in de nummers die mensen kozen. Zelfs mijn meest eclectische vrienden leken zich te interesseren voor liedjes uit hun tienerjaren. Het leek erop dat ze allemaal werden beïnvloed door een goed ingeburgerd psychologisch fenomeen, reminiscentie. We herkennen eerder melodieën uit deze tijd dan muziek die we op een ander punt in ons leven tegenkomen, en nemen deze ook vaker op in onze afspeellijst. Dit krachtige en robuuste effect treedt niet alleen op voor muziek, maar ook voor films, boeken en zelfs voetballers. En het gaat levenslang mee: mensen in de jaren '80 en '90 zullen een beter geheugen en een sterkere voorkeur blijven tonen voor dingen die ze voor het eerst hebben ervaren in de leeftijd tussen 10 en 30 jaar.
Mijn dochter heeft een bijzondere voorliefde voor de Franse chansons die ik vlak na haar geboorte veelvuldig draaide. M.n. mijn favoriet 'La Bohème' van Charles Aznavour, geeft haar een gevoel van herkenning.