Waarom een goed gemaakte melodie de kracht heeft om je geest te koloniseren.
Ik wals door de gangpaden van mijn plaatselijke supermarkt op zoek naar een rijstgerecht dat ik voor een snel avondmaal nodig heb. Eindelijk vind ik het rechter gangpad, schuif naar de duizelingwekkende reeks rijstkeuzes, steek mijn arm uit om een willekeurige doos te grijpen wanneer - bamm! Die verdomde 'Rice-A-Roni - The San Francisco Treat' jingle uit de jaren zestig onwillekeurig mijn bewustzijn binnen valt, net zoals mijn moeder het in mijn jeugd heeft gezongen. Ik geef me over aan de jingle, gooi de doos in de wagen (uiterst geïrriteerd met mezelf om dit te doen) en ga dan naar de dranksectie.
Muziek in de supermarkt brengt me terug in de tijd
Plotseling merk ik dat ik in een ritme beweeg met de muziek die boven me zweeft in het geluidssysteem van de supermarkt. Meer geïrriteerd met het overduidelijke feit dat deze muziek mijn bewegingen vormgeeft, merk ik dat ik op de een of andere manier in een stapel frisdrankkartons ben beland met de verpletterende 'Ik zou de wereld graag een cola willen kopen' en 'Wanta Fanta? Don 't You Wanta' jingles snijdt tegelijkertijd door mijn hoofd. Nu volledig gedemoraliseerd plaats ik de Coca-Cola in mijn wagentje en ga verder, overwonnen, naar de kassa waar het lawaai tussen mijn oren hopelijk zal ophouden, of in elk geval zal vervagen.
