Heey  allemaal, ik moet het echt ff van me afschrijven. 7 januari is een vriendin van mij bevallen, wel veelste vroeg 33 weken en 5 dagen..  Ze werd overgebracht naar een ander ziekenhuis omdat de kleine prins moeite had met ademen. Na onderzoeken bleek dat de kleine een spierziekte had dus kon niet bewegen niks jongetje is  overleden eraan maar meiden zijn dragers ervan en kunnen er wel oud mee worden. Haar droom werd een nachtmerrie want het heeft ook lang geduurd voor ze zwanger waren.. Toen stond ze voor 1 van de moeilijkste keuzes  ooit, de stekker eruit trekken want haar zoontje had ook alleen maar pijn vrijdag 13 januari is dan de stekker eruit gegaan en is dit prachtige pareltje overleden, 6 dagen mocht zei genieten van haar zoon. 6 dagen maar, wat had ik een verdriet toen ze me dit vertelde. Wat vond ik het erg. Wat wou ik dat ik kon toveren dan  toverde ik hem echt beter want wat zou zei een super mama zijn.. Elke dag zie ik wel een foto verschijnen op fb of whatsapp en wat zet me dat aan het denken wat ben ik dankbaar dat ik mama mag zijn van mijn zoon.. Maar wat wou ik dat het anders was gelopen voor haar en haar mannetje wat hebben ze een verdriet op dit moment.. en nu morgen  gaan ze dan voorgoed afscheid nemen van hun zoon. De laaste dag dag zijn gezichtje zien de laaste dag dat ze hem kunnen aanraken of zoenen de laaste dag en dan is alles een herinnering...  Wat moeilijk allemaal ik zou het echt niet kunnen, wat is het oneerlijk waarom nou hun waarom nou.. Morgen 20 januari zal een moeilijke dag zijn een dag dat dit kleine knappe mannetje er niet meer is... Een dag die ik niet vergeten zal. 

Ik hoop dat ze het een beetje een plekje kunnen geven hoe moeilijk dat ook is.. Ik denk aan jullie met heel mijn hart💙💙...

Liefs Romayssa

Loading full article...