Waarom vallen we voor een narcist?
De laatste weken zie ik hier op Yoors veel blogs voorbij komen over afschuwelijke relaties met narcisten. Eén grote vraag dringt zich steeds weer aan me op. Een vraag die ik mezelf ook vaak gesteld heb. Hoe komt het toch dat ik koos voor een problematische relatie en hoe kan het toch dat ik daar zo dwangmatig aan vast probeerde te houden terwijl ik er zo ziek van werd? En erger en pijnlijker de vraag... hoe is het toch kunnen gebeuren dat ik mijn kinderen niet goed kon beschermen? Vragen die me tientallen jaren hebben bezig gehouden en met mij velen vrouwen om mij heen. Sorry, er zullen ook vast veel mannen zijn die met een narcistische vrouw leven maar ik ken die eigenlijk niet. Dus praat ik hier even over de relaties van vrouwen die ik ken en mijn eigen ervaringen. Bovendien zijn er meerdere persoonlijkheidskenmerken die ziekmakend kunnen zijn in relaties. Dus ik ga het liever hebben over problematische relaties.
Door de jaren heen merkte ik eigenlijk dat ik mezelf andere vragen moest stellen. Ik moest de vraag omkeren. Wat in mij maakte dat ik voor deze partner viel? Ik was toch een liefdevol, zachtaardig mens? Hoe kon ik nu slachtoffer worden? Ik kwam tot de ontdekking dat dat toch behoorlijk wat issues zijn en die wil ik graag met jullie delen.
- Mijn partner leek in het begin de teugels in handen te hebben. Hij nam dingen van me over, had aandacht voor me in de vorm van kleine attenties, lieve woordjes, lieve berichtjes, uitstapjes enz. Hij vond me mooi, hij verwende me en de sex was geweldig. En ik vond dat allemaal heerlijk. Mijn behoefte hieraan was heel sterk. De behoefte om gezien en geliefd te worden, mooi gevonden te worden, gewenst te worden. Dat was iets waar ik gebrek aan heb gehad in mijn leven vóór hem. Ik had nog niet geleerd dat ik die dingen in mezelf moest ontwikkelen en genezen. Het waren gebieden in mij die beschadigd waren zo gezegd.
- Mijn partner overtrad alle grenzen die ik dacht te hebben. Ik kwam tot de ontdekking dat mijn grenzen niet sterk waren, als ik ze al had. Ik kwam tot de conclusie dat ik dat ook nooit geleerd of gezien had vroeger. Vrouwen die grenzen stelden waren er niet in mijn omgeving. Dat was ook 'not done'. Niet qua tijd en niet qua opvatting. Scheiden was een taboe destijds. Mijn vaders wil was wet en 'wee je gebeente' als je daar tegen in opstand kwam. Mij werd door velen, misschien wel honderdduizend keer, verteld dat ik lief moest zijn. Als je lief was werd je gewaardeerd en gezien. Maar geloof me dat was destijds een leugen.
- En dan kom ik tot een ander punt. In de loop der jaren ontdekte ik waar zijn pijn lag. En ik bleek het Florence Nightingale syndroom te hebben. Ik dacht dat ik met liefde alles kon oplossen, dat mijn liefde en ervaring hem en ons konden helpen om te helen en gelukkig te worden. Dat liefde onvoorwaardelijk moest zijn. Mensen helpen was iets dat ik als meisje met de paplepel ingegoten heb gekregen. Vele familieleden waren ziek en moesten vooral geholpen worden. Die last legden deze en gene ongevraagd op mijn schouders. En ik heb die last als kind op me genomen. Mijn onvoorwaardelijke liefde bleek uiteindelijk toch niet onvoorwaardelijk te zijn. Hoe kon het ook, als ik liefde voor mezelf nog niet eens gevonden had. De liefde voor Mijzelf dacht ik bij hém gevonden te hebben. Buiten mezelf dus en niet in mezelf. Onvoorwaardelijke liefde geeft een ander niet op!
- Dan was er voor mij nog een ander punt. Mijn intuïtie was altijd heel sterk geweest. Daar kwam ik achter nadat de relatie ten einde was gekomen. Mijn hele leven al, vertelden anderen mij met volle overtuiging dat mijn gevoel niet klopte. Dit om hun eigen leugens, ten koste van mijn zelfvertrouwen, te bedekken onder een laag modder.
Nu jaren later, ervaar ik dat deze relatie, hoe vreselijk pijnlijk ook mijn persoonlijke groei en ontwikkeling zeer ten goede is gekomen. Dat proces heeft veel tranen gekost maar ik heb heel veel geleerd over mijn eigen valkuilen. Heel veel illusies moest ik doorprikken en erkennen dat hoop vaak valse is. Met vallen en opstaan. Maar nu sta ik. Met beide benen stevig op de grond. En ik durf te vragen té sterk misschien? Ik ben veranderd van slachtoffer naar eigen verantwoordelijkheid. Trouw zijn aan mezelf en luisteren naar mijn gevoel zijn punten die nog af en toe aandacht verdienen. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Super gedaan.
maar daarvoor een ex het ging uit in 2011 en die was best wel narcistisch als ik nu goed na denk, en wij als vrouwen zijn natuurlijk blind in de liefde en nu ben ik zoveel sterker, dat ik altijd mijn eigen keuzes maak, gelukkig accepteerd mijn huidige partner dat wel, en steunt mij als persoon.
heel dapper dat je dit verwoord, en inderdaad waarom vallen we voor een narcist omdat we op zoek waren naar ons zelf. en dat is echt een goede
Want ik had al die fases van zelfontdekking en zelfreflectie jaren geleden al gedaan, maar blijkbaar is dat toch een soort "microbe die in je zit" , het kan niet anders, want anders had de laatste relatie nooit zover kunnen komen en zou er ook geen 2e kans meer geweest zijn voor hem. Of zoals je zegt, misschien heeft deze moeten plaatsvinden om me nogmaals een les te leren, maar wel een verdomd zware, zoveel is zeker!!!!
Bedankt voor je mooie blog xx
"Ik vind het fijn dat je er bent en me helpt, maar ik erger me mateloos aan wat je doet, hoe je het doet en wanneer je het doet. Dat gevoel van ergernis is dus jouw schuld. Ik weet dat je het voor mijn eigen bestwil doet, maar dat geeft me dan weer een rotgevoel tegenover jou. Dus jij bent ook de schuld van mijn schuldgevoel. Als je een goede moeder was zou je er voor zorgen dat ik die gevoelens niet had."
Precies het soort redenaties die haar vader ook gebruikte.