Wacht niet tot het donker wordt
We waren hele oude vrienden en toen ik eenmaal de beslissing genomen had hoefde ik alleen nog maar af te wachten tot ook hij zou inzien dat wij meer waren dan dat, oneindig veel meer.
Onze eerste ontmoeting voelde alsof het universum een plan ten uitvoer had gebracht. We waren elkaars beste maatjes geweest maar de tijd had ons ieder een andere weg in gestuurd. Er was niet één dag geweest dat hij niet even snel door mijn gedachten was gewandeld.
Jaren gingen voorbij waarin we elkaar steeds opnieuw weer opzochten. Eerst voelde ik alleen een kriebeltje, je weet wel bij dat plekje onder het borstbeen, maar langzaamaan werd het kriebeltje groter. Al weken voor onze afspraak kon ik wegdromen en bezorgden ronddwalende dromen mij slapeloze nachten. Als ik dan eindelijk weer in zijn ogen keek leek de grond onder onze voeten te verdwijnen en zweefden we beiden op roze wolken door hogere sferen.
Die avond zou ik hem duidelijk maken hoeveel méér ik van hem hield dan ik in woorden kon vertellen. Toen ik mijn telefoon aan nam hoorde ik een stem praten over een noodlottig ongeval.
