Wachten³
De moment dat ik hoorde dat ik een gezwel had in mijn darmen, bleef ik aanvankelijk heel kalm. Ik wist al dat er iets aan de hand was, want ik had zelf gezien op het beeld van de colonoscopie dat het niet goed was. Heel mijn darm zag er mooi egaal en gezond uit gedurende heel het onderzoek met geen enkele poliep te zien tot we aan de laatste 20 cm kwamen waarbij ik zelfs zonder bril zag dat het niet oké was. Het feit dat de arts aan de verpleegster vroeg om een andere arts erbij te halen, foto’s te maken (véél foto’s) en dit elke keer weer bevroeg en haar tenslotte terug naast hem riep voor een biopsie, en nog één, en nog één; wist ik al hoe laat het was.
Na de bespreking van de colonoscopie stond ik te wachten in de inkomhal van het ziekenhuis om opgehaald te worden door mijn man en de kinderen. Ik maakte me druk over het feit dat mijn man zou willen weten hoe het gegaan was. En met onze oudste van 6 op de achterbank, met oren zo groot als schotels die enkel de dingen hoort die hij niet moet horen, vroeg ik me af hoe ik dit low-profile kon vertellen. Erom heen draaien of wegwapperen met ‘we praten er straks over’ was niet echt een optie. Ik zag mijn man zijn panikerend bezorgde gezicht zo al voor me. Ik zag hem al een autoaccident maken door de stress die ik zou creëren. Ik moest het op een manier vertellen waarbij hij de basis kent en de details pas later zou weten.
Ik geraakte er niet uit. Hoe vertel je zo iets, zonder iemand ongerust te maken. Ik whatsappte mijn vriendinnen. Zij wisten immers ook dat ik vandaag het onderzoek had.
“Ik heb een fucking gezwel”
Toen mijn man voor de draaideur stopte sprong ik snel in de auto. Hij vertrok en vroeg hoe het was. Ik vertelde even hoe het onderzoek voelde: lastig, niet bepaald aangenaam, die buis heel uwen darm in, het voelt met momenten alsof je zwanger bent en je kindje in je buik in het rond schopt maar dan met iets meer pijn. Toen wou hij weten of ik al iets wist. Ondertussen had ik al gehoord dat mijn zoontje met zijn kleine baby zus bezig was en dit misschien het moment was om het tipje van de sluier te tillen. Ik keek naar mijn man en voelde mijn ogen waterig worden. Ik schudde mijn hoofd en antwoordde: ‘niet goed, ze hebben een gezwel gevonden, meer weet ik nog niet.’ Zijn gezicht vertrok en alle kleur liep weg. Exact de reactie die ik verwachtte. Hij wou weten wat ik nog meer wist, maar schudde mijn hoofd en fluisterde ‘niet nu, Walt’ en knikte richting onze zoon.
