Als kind vond ik het vreselijk om tegen elke wildvreemde oom en tante te moeten zeggen en deze ook op commando te moeten kussen.

Mijn moeder een kus geven vond ik ook een verzoeking  ze had een nare scherpe lucht bij zich. Dezelfde penetrante lucht die ik rook als ik haar onderrokken streek. Op 1 van de weinige babyfoto's die ik had, houdt zij zich op bijna 1 meter afstand van zich af  ik heb ogen zo groot als schotels. De aversie was duidelijk wederzijds.

De ouders van mijn vaders 2e vrouw waten vanaf de eerste seconde heel erg hartelijk. Maar stevig omarmd en meerdere malen gezoend worden door wildvreemden vind ik bijzonder onaangenaam.

Ik wil niet door elke wildvreemde en ook niet door bepaalde bekenden afgelebberd en omarmd en geknuffeld worden. 

Het verplicht zoenen als groet zie ik ook niet zitten. Er zijn dus grenzen voor mij, al zijn deze niet altijd duidelijk. 

Toen een buurman vroeg of hij mij een zoen mocht geven zei ik: Nee. De vraag maakte het nee zeggen wel makkelijker voor mij (hij was wel woest toen hij weken later zag dat een vriend en later ook andere buurman dit wel deed).

Mijn oudste dochter heeft er als klein kind een hekel aan gehad om mijn oma een kus te geven. Dit hoefte zij dan ook niet en ik heb mijn standpunt daarin ook fel moeten verdedigen. Ik vind dat je niet over iemands grenzen heen moet gaan en dit moet afdwingen.

Afdwingen deed de juf op de Vrije school in Wageningen zeer zeker. Als de school begon zat zij op haar "pauwentroon" te wachten. Een voor een moesten de kinderen voorbij lopen, haar een kus geven en goede morgen wensen. Aan het eind van de dag was het weer hetzelfde "kus en tot ziens" ritueel.

Hoewel wij over en weer op en aan elkaar "klitten" kunnen wij (mijn kinderen en ik) geen van allen de uitbundige zoen en handtastelijkheden van derden verdragen op een uitzondering na.

Aangeven dat je er geen prijs op stelt is moeilijk, zeker als je de betreffende persoon wel aardig vindt. Bedanken voor die zoen of knuffel wordt meestal gezien als een duidelijke afwijzing van de persoon.

Zo komt het dus dat er heel wat keren zijn dat wij anderen toch weer over onze grenzen laten gaan. Pikken en slikken totdat de druppel komt die de emmer doet overlopen.

Op school hebben mijn kinderen zich ook heel wat moeten laten welgevallen. De leerkrachten sloten liever hun ogen of keken de andere kant op. Als er al een antwoord kwam op hun hulpvraag was het: "Dan moet je maar nee zeggen of weg lopen"

Nee zeggen is echter iets wat je moet mogen en moet leren. Wanneer er steeds weer over je grenzen wordt gegaan, het "nee" wordt genegeerd sta je met lege handen.

NOTE

- Hou rekening met een anders grenzen. 

- Als iemand aanraking onprettig vindt kun je dat zien en voelen.

- Verstijven, een afwerende houding zijn beslist geen teken van het prettig voelen.

- Ben je niet zeker of jouw aanraking op prijs wordt gesteld vraag dan of het oké is.

- Wers zelf ook duidelijk in het aangeven van jouw grenzen, ongeacht wat een ander daar van vindt. Zeg nee!