Na jaren ben ik terug in Berkel en Rodenrijs, de plaats waar ik het langst gewoond heb. Na al die jaren is er weinig veranderd.
Bakker #Rodenburg die op zaterdag het brood bezorgde inclusief een doos hondenbrood is er nog (op het papiertje onder het gebakje stond: heeft het U gesmaakt? Rodenburg heeft het gemaakt).
De slager op de hoek, bij het veevoederbedrijf waar ik altijd mijn adem inhield voor ik een sprint nam en naar binnen rende, is er eveneens.
En de winkel waar ik figuurtjes kocht voor mijn letterbak bestaat ook nog.
Daarnaast zit een kleine witgoed zaak die ook cd's verkoopt. Samen met mijn kinderen ga ik een kijkje nemen. Opeens hoor ik een stem achter mij die vraagt: "Ben jij de zus van..."
De twee namen die hij noemt heb ik heel lang niet gehoord. Ik aarzel, vraag mij af of ik dat ben. Ik vraag mij ook af hoe hij dat kan weten, ik ken deze man genaamd Hans niet.
Ik hoef geen antwoord te geven. De jonge man praat door. Hij was de vriend van mijn oudste zus Marion. Hij vertelt over wat hij door haar heeft moeten doorstaan, wat hij binnen het gezin waar ik ben opgegroeid én gevlucht voor mijn leven, heeft meegemaakt. Hoe hij geleden heeft en nog lijdt. Misschien is hij blij na al die jaren iemand te spreken die weet hoe het is? Weet dat hij het niet verzint en de #nachtmerries (her)kent?
Voor mijn ogen stort deze lange, sterk ogende man in. Hij barst in tranen uit midden in de winkel. De vriendin die hij nu al zo'n jaar 4-5 heeft staat er zwijgend bij. Wat hij vertelt is beslist een fractie van wat hij heeft meegemaakt. Het is niet verzonnen en zeker niet overdreven.
Er is niets wat ik kan zeggen of doen. Het enige wat ik kan denken is: als zo'n korte tijd met mijn zus en in dat gezin zoveel met jou gedaan heeft en nog doet, hoe moet ik mij dan wel niet voelen na zoveel jaren voelen?
