Onderstaand stuk gaat over "hersendood". Hoe wordt dit vastgesteld en wat zijn de gevolgen van de Apneu-test?
Zijn artsen wel zo bekwaam of negeren zij moedwillig adequate verzorging aan coma-patiënten, omdat deze bij binnenkomst al als orgaandonor worden gekenmerkt?
Feit is dat "hersendood" omkeerbaar is én dat coma-patiënten veel geld kosten.
Omdat het om een lang artikel gaat heb ik een aantal punten vetgedrukt gemaakt.
Je kunt ook alleen de samenvatting onderaan lezen.
Cicero Galli Coimbra,
Klinische Neuroloog, Universitair Hoogleraar, Afdeling Neurologie en Neuro-chirurgie, Universidade Federal de Sao Paulo – UNIFESP – Brazilië
“Hersendood” is een levensbedreigende neurologische conditie, die in principe omkeerbaar is.
Zij is grotendeels te voorkomen door het gericht en tijdige herstel van een in principe dodelijke afname van meerdere hormonen.
In plaats van een adequate behandeling te krijgen die de ademhalingsfunctie zou kunnen herstellen ondergaan deze patiënten bijna altijd een verdere toename van hun reeds aanwezige hersenbeschadiging.
Ook ondergaan zij een dodelijke verstikking doordat zij worden onderworpen aan de zogeheten “apneutest”, waarbij de kunstmatige beademing (soms herhaaldelijk) tot wel tien minuten wordt gestaakt zonder dat de familie hiervan toestemming heeft gegeven of hiervan op de hoogte is gesteld.
Zuurstoftekort
Zuurstoftekort in de hersenen beschadigt de functie van de hypothalamus. Dat leidt tot een verminderde productie van TSH en van andere essentiële hormonen.
Het hormoon ACTH behoort hier ook toe. Een verminderde ACTH-productie veroorzaakt een zogenaamde “secundaire” bijnier insufficiëntie. Dit leidt tot een hypoglykemie (te lage suikerwaarden in het bloed), tot een toegenomen verlies van natrium, tot hypotensie (lage bloeddruk) en tot verhoogde bloedwaarden van kalium – wat uiteindelijk tot een hartstilstand kan leiden.
NOTE
Van het dodelijk gevolg van te hoge kaliumwaarden in het bloed wordt in sommige landen gebruik gemaakt door bij ter dood veroordeelde misdadigers een kaliuminfuus in te brengen om zo een hartstilstand te veroorzaken.
Worden comapatiënten met deze hypothyroïdie en/of bijnierinsufficiëntie niet adequaat behandeld, dan zullen een of beide in principe fatale hormonale stoornissen een verdere achteruitgang veroorzaken die leidt tot een onherstelbare hersenbeschadiging, en uiteindelijk tot hartstilstand.
Hoewel deze twee levensbedreigende hormonale stoornissen in slachtoffers van ernstige hersenbeschadiging vaak gezamenlijk aanwezig kunnen zijn wordt geen van beiden ooit beschouwd als een reële behandelingsmogelijkheid om het leven van zo’n patiënt te redden of om het ontwaken uit een coma mogelijk te maken.
Omdat deze levensreddende behandelingsmogelijkheden systematisch niet worden herkend, worden deze patiënten meestal reeds gedurende een aantal uren of dagen als “potentiële orgaandonoren” beschouwd, nog voordat hun neurologische conditie verergert tot het moment dat ze op basis van klinische gegevens “hersendood” kunnen worden verklaard.
Glasgow Coma Schaal (GCS).
De diepte van een hersenbeschadiging, of coma, wordt bij patiënten bepaald op basis van de Glasgow Coma Schaal (GCS).
De diepte van een coma kan volgens dit GCS variëren tussen 3 tot 15 punten. Patiënten met scores van 3 tot 8 zijn doorgaans in een diep coma. Score 3 is het diepste niveau van coma, en wordt beschouwd als een van de vereisten voor de diagnose “hersendood”.
In de studie van Woolf et al. (1988, American Journal of Medicine, Jaargang 84, blz. 201-208) kon hypothyroïdie (te lage schildklierfunctie) al worden aangetoond bij slachtoffers van een schedeltrauma met een coma met GCS-score 8.
Wettelijke mogelijkheid van het “oogsten” van organen
Hoewel comapatiënten nooit of bijna nooit een adequate behandeling krijgen voor de altijd optredende meervoudige hormonale tekorten, stelt de gespecialiseerde medische literatuur consequent vast dat “potentiële orgaandonoren” onherroepelijk en altijd verslechteren tot de klinische diagnose “hersendood”.
Men schept zo de wettelijke mogelijkheid van het “oogsten” van organen voor transplantatie door “een nutteloze intensieve verzorging” te vermijden door deze patiënten “hersendood” te verklaren.
Diagnose "hersendood"
De klinische diagnose “hersendood” wordt gekenmerkt door het ontbreken van meetbare hersenfuncties, hetgeen naar men beweert wordt veroorzaakt door het wegvallen van de bloedtoevoer naar de hersenen. Dit leidt uiteindelijk tot onherstelbaar verlies van alle hersenfuncties. Men veronderstelt dat deze uitval van bloedtoevoer het gevolg is van het feit dat bloedvaten in de hersenen worden dichtgedrukt door een sterk verhoogde druk in de schedel.
Meestal is die verhoogde druk het gevolg van oedeem in de hersenen: een toename van hersenvolume (zwelling) door trauma, zuurstoftekort, beroerte, bloeding, of ontsteking. Feitelijk kunnen alle kenmerken van de klinische diagnose van zogeheten “hersendood” worden veroorzaakt door slechts een beperkte afname van de bloedtoevoer naar de hersenen tot ongeveer 20 – 50% van wat normaal is. Op zich is dat echter niet voldoende om onherstelbare schade aan de hersenen, ofwel “hersendood”, te veroorzaken.
Verlies hersenfunctie
Volgens huidig wetenschappelijke inzicht zou onherstelbaar verlies van hersenfunctie alleen kunnen ontstaan bij een afname van de bloedtoevoer in de hersenen tot minder dan 20% dan normaal.
Bij een afname van de bloedtoevoer tussen ongeveer 20 tot 50% van normaal zijn de hersenfuncties slechts ‘omkeerbaar’ uitgevallen.
Bij een patiënt met progressief hersenoedeem, veroorzaakt door zwelling van hersenweefsel, neemt de druk binnen de schedel geleidelijk toe. Hierdoor worden, zoals reeds vermeld, de bloedvaten binnen de schedel dichtgedrukt en neemt de bloedtoevoer naar de hersenen steeds verder af. Daar de bloedstroom aan een continue schommeling onderhevig is kan deze bloedtoevoer naar de hersenen onmogelijk de extreem lage waarden (minder dan 20%) bereiken, die een onherstelbare schade met necrose (afsterving) van hersencellen veroorzaken, zonder daarvoor eerst – bij een bloedstroom van 20-50% van normaal – de nog herstelbare fase van ‘ischemic penumbra’ te passeren.
Bij een patiënt in coma, bij wie de bloedtoevoer naar de hersenen tussen deze laatstgenoemde grenzen ligt, zullen alle neurologische functies, inclusief de ademhaling, bij de diagnose “hersendood” klinisch uitgevallen zijn. Maar momenteel wordt aangenomen dat deze functies op zo’n moment slechts tijdelijk onderdrukt, en niet definitief verloren zijn gegaan.
De patiënt kan door deze misvatting de diagnose “hersendood” krijgen en verder beschouwd worden als een potentiële orgaandonor.
Het gevolg is dat artsen, die alleen maar geleerd hebben om “gevestigde diagnostische protocollen” te volgen en uit te voeren, in plaats van zelfstandig na te denken en te beslissen, de vitale organen bij deze patiënten gewoon kunnen (laten) verwijderen. Dit wordt ook wel het “oogsten” van organen genoemd.
Samenvatting
Zeer ernstig, maar in principe nog herstelbaar hersenletsel dat door verschillende oorzaken kan zijn ontstaan, veroorzaakt gewoonlijk meervoudige hormonale stoornissen en een spontane ademhaling en herstel van andere hersenfuncties belemmeren.
Daardoor kan men de indruk krijgen dat er een onherstelbare schade aan de hersenen is ontstaan. Hoewel deze complicaties in principe goed zijn te behandelen, worden ze wereldwijd systematisch nog niet vermeld in huidige behandelingsprotocollen op de intensive care (IC).
Door het onthouden van adequate vervanging en aanvulling van deze genoemde hormonen ontstaan er toenemende complicaties:
[1] een te lage bloeddruk (hypotensie en shock) die niet meer reageert op de gebruikelijke therapie,
[2] een verergering van het hersenoedeem (zwelling) met als gevolg een toenemende druk op het vaatstelsel in de hersenen, met
[3] als gevolg een verdere vermindering van de bloedtoevoer naar de hersenen en de hierdoor veroorzaakte toename van hormonale tekorten, en tenslotte
[4] een ernstige achteruitgang van de stofwisseling in de hersenen en het lichaam. Al deze schadelijke complicaties, die in stand worden gehouden door het systematisch onthouden van gerichte en noodzakelijke aanvulling van hormonale tekorten, verergeren in toenemende mate het afsterven van hersencellen, en dragen zo bij aan een verdere verslechtering van de neurologische en klinische toestand van de patiënt in coma. Uiteindelijk zal dit leiden tot een hartstilstand en het overlijden van de patiënt.
De ‘kwetsbare’ coma-patiënten worden feitelijk domweg beschouwd als “potentiële orgaandonoren” in plaats van ze een zogenaamd maximale intensieve behandeling te geven. Zelfs gaan behandelende artsen, tot schande van de goede naam van de medische beroepsgroep, zo ver dat ze actief een onherstelbare hersenbeschadiging versnellen of een hartstilstand veroorzaken door het uitvoeren van de reeds genoemde “apneu-test”.
Slachtoffers van een ernstig hersenletsel zouden eigenlijk bij hun ziekenhuisopname levensreddende hormonale behandeling moeten ontvangen, nog lang voordat ze in de klinische toestand geraken die thans bekend staat als “hersendood”.
Artsen zouden moeten beseffen dat deze patiënten nog volledig kunnen herstellen, zelfs wanneer de klinische diagnose “hersendood” zogenaamd is “bevestigd” door uitslagen van aanvullende onderzoeken die de uitval van bloedtoevoer naar de hersenen zouden aantonen. Dat was bijvoorbeeld het geval bij Zack Dunlap, die na zulke onderzoeken hersendood werd verklaard na een verkeersongeluk in november 2007.
Artsen, die al tientallen jaren actief betrokken zijn bij ‘hoogst lucratieve’ orgaantransplantaties hebben een aanzienlijke economische macht en politieke invloed verworven. Zij hebben beleidsbepalende functies in ziekenhuisbesturen, in medische organisaties en in ethische adviescommissies. Hierdoor wordt er over kritische opmerkingen omtrent hersendood op medische bijeenkomsten gezwegen. Publicaties hierover worden in wetenschappelijke tijdschriften geweigerd. Kritische opmerkingen, gericht op het algemene publiek, worden wereldwijd systematisch weersproken door medische adviescolleges. Dit alles gebeurt om te voorkomen dat het publieke vertrouwen wordt geschonden in het idee dat het moment van overlijden is gebaseerd op neurologische criteria voor hersendood.
Het grote gevaar bestaat dat hierdoor de beschikbaarheid van organen voor transplantatie zou kunnen afnemen.
Het uitvoeren van orgaantransplantaties draagt in aanzienlijke mate bij aan een verbetering van de financiële positie van ziekenhuizen, terwijl pogingen om ernstig zieke patiënten met een hersenbeschadiging een langdurige en intensieve behandeling en verzorging te geven ziekenhuizen juist veel geld kosten.
Nadat zij in eerste instantie herhaaldelijk was onderworpen aan een geforceerde ademstilstand tijdens meerdere “apneu-testen” totdat ze uiteindelijk gedurende de laatste ‘test’ niet meer ademde, kreeg een vijftien jarig meisje in Sao Paulo, dat ongelukkigerwijs slachtoffer was geworden van een ernstig hoofdtrauma, eindelijk pas één maand na het ongeluk aanvullende therapie met schildklierhormonen. (Coimbra, 2009, in: Finis Vitae – “Brain Death” is not True Death, [“Hersendood” is geen Waarachtige Dood], blz. 313 – 378).
Ondanks het feit, dat haar diagnose “hersendood” was “bevestigd” door cerebrale angiografie (vaatonderzoek van de hersenen door middel van röntgenopnames), vertoonde ze toch een gering neurologisch herstel, met epileptische aanvallen en perioden van spontane ademhaling tijdens haar continue kunstmatige beademing.
Eén van de Intensive Care artsen, tevens medewerkster van het transplantatieteam weigerde desondanks om aan deze 15-jarige patiënte adequate medische zorg te verlenen, aan “wat” zij beschouwde als een “lijk”.
Toen zij werd gedwongen aan te tonen dat een ‘dood’ brein toch geen epileptische insulten kan veroorzaken omdat ‘officieel’ alle hersenactiviteit zou moeten ontbreken, schreef zij in de ziekenhuisstatus:
“Als op een bepaald moment aan de diagnostische criteria voor hersendood is voldaan, is de persoon wettelijk overleden, ongeacht of later aan die criteria niet meer wordt voldaan.”
Wie een beetje verstand heeft wordt Yoorslid. Gebruik de link en meld je aan. Het lidmaatschap is gratis.
#apneu-test
