Ontspullen lijkt voor velen niet weggelegd net als opruimen. De paniek slaat om het hart, niet wetend waar te beginnen.
Zelf heb ik er in doorsnee geen moeite mee. Ik woon graag in een opgeruimd huis.
Ik vind het onprettig als ik een kastdeur opentrek en de inhoud over mij heenvalt.
Ik erger mij ook als ik over spullen struikel.
Mijn huis is niet kaal of leeg. Mijn kinderen hebben gewoon hun speelgoed en er is eea wat ik uit hun kinderjaren bewaar (of al aan hun gegeven heb).
Als ik ontspul is mijn huis geen puinhoop. Ik besluit in de wandelgangen dat iets weg kan en dan gaat het in de tas die er altijd staat.
Die tas leeg ik als ik boodschappen doe.
Soms zitten daar dingen in die goed zijn en ik bewust weg doe.
Andere keren ook iets (zoals mijn thermoskan die op mysterieze wijze rondom is gebroken aan de buitenkant) dat kapot is en niet meer vervangen wordt (ik heb er nog 1 en een hooikist).
Samen ontspullen, maar ook vaker een ronde doen maakt het makkelijker.
Wat eerst nog belangrijk leek is het dan ineens niet meer.
Afgezien van wat spullen die niet meer gebruikt worden, ben ik nu bezig met mijn herinneringen te ontspullen. Gedachten, foto's, kaarten ed zowel tastbaar als opgeslagen in telefoon, pc, e-mail box op internet, want ook daar is best veel te vinden wat ik nooit meer gebruik.
Uiteindelijk heeft dit allemaal hetzelfde doel: rust (in het hoofd) en minder zorg.
