Een leuke vriend/man heb ik nooit gehad. Liefde? Hij leefde zijn leven en ik mocht aanwezig zijn. Aanwezig voor de was, het koken, schoonmaken, geld verdienen en afgeven en af en toe als visitekaartje. Voor op het werk of... 

Een leuke vader was hij evenmin. De kinderen mochten niets. 

Water drinken was goed genoeg of soms een kopje thee. 

Verjaardag vieren? Onzin, want ze merken er toch niets van.

Vakanties? Dikke strijd en als dan moest ik het betalen. Na afloop natuurlijk wel op zijn werk vertellen hoe geweldig het was. 

De schijn ophouden kon hij goed. Aardig en behulpzaam zijn tegenover anderen ook. Voor de buurvrouw hield hij de deur open, mij liet hij het zelf doen en gaf mij een slag in mijn nek. Dit ook rustig in bijzijn van de  kinderen. 

Cadeaus gaf hij wel aan de kinderen van anderen, wij kregen niets. Zelf gaf hij wel zijn eisenlijst met dure cadeaus door. Tevreden was hij nooit. Ook niet als anderen zijn cadeau bewonderden. 

Alimentatie was niet zijn stijl (wie ze krijgt mag ze houden en ervoor betalen). Zorgen voor de kinderen evenmin. Hij maakte er zijn levenswerk van om mij te sarren en treiteren. De kinderbescherming vond zijn overmatig drankgebruik en leugens normaal. "Het is het milieu van de kinderen", zei de mevrouw van de Raad van de kinderbescherming die meerdere keren langs kwam om ons leven onder de loep te nemen. De mevrouw die hij ook handig wist in te palmen en doof en blind was voor wat anderen getuigden. 

Uiteindelijk was de scheiding er door. Het tekenen van de papieren heeft hij nog heel lang gerekt. 

Eindelijk was de vechtscheiding voorbij, dacht ik, maar... daarna begonnen de jarenlange treiterijen en het stalken en bedreigen. Het straatverbod was er, maar daar trok hij zich niets van aan. Het werd elk jaar verhuizen en opnieuw beginnen, meer dan 14 jaar lang. 

Altijd op de vlucht, altijd alle gordijnen dicht, de eigen woning uitsluipen. Geen bezoek, geen contacten. Uiteindelijk sta je alleen en ben je berooid. Ben jij degene die blij moet zijn dat hij nog in leven is. Moet je blij zijn met die hele kleine dingen. 

Het leven ging door voor mijn ex. Die ontzettend leuke en charmante man. Nieuwe vriendinnen, de vriendenkring bleef, de familie bleef en zijn inkomen steeg en hij reist de wereld rond. 

Het verleden doet er niet meer toe, als iemand het al gelooft. Hij is tenslotte die leuke, aardige, reislustige, vrijgevige man die zijn kinderen niet eens mag zien en dapper geprobeerd heeft iets van zijn leven te maken. Niet de kampbeul, narcist die iedereen terroriseert en liegt dat het gedrukt staat. 

 Als ik het over kon doen...