Ineens staat hij er in alle vroegte. Hij wil weten hoe het nu met mij gaat. De rest van de dag blijft hij bij mij zodat ik niet alleen ben. Hij haalt het kapotte slot vast uit de deur, iets dat niet lukt. De sleutel wil er niet in er valt dus niets een kwart slag te draaien. Na gemorrel (nee geen hamer, zeg ik) lukt het uiteindelijk toch. 

Samen gaan we een nieuw slot kopen. Ik wil iets groter, hij iets kleiner (hetzelfde formaat is er niet). Kom, zegt hij, dan mag je wat lekkers uitkiezen voor moederdag. Ik kies een doos sprits en wij gaan naar huis. De helft eten we samen op met thee. 

Als de zon schijnt zet hij het nieuwe slot er in. "Misschien hadden we toch de iets grotere moeten nemen", hoor ik hem zeggen, maar hij zet het er toch in. Als zijn zusje thuis is eten we en ga ik naar bed.

Weer uit bed eten we yoghurt. "Om afwas te sparen kunnen we uit uit de beker eten", zegt zijn zusje. Dat wil hij niet om een reden die hij niet wel zeggen (speeksel dus). "Mooi dan hoeft hij ook niet meer van jouw bord te eten", zeg ik tegen haar. Een hele nare gewoonte van hem waarbij "speeksel" geen probleem is. 

Bij de thee eten we de laatste sprits op. Ik schenk de thee in. "Waarom heeft jouw thee zo'n rare kleur", vraag ik? "Oh", zegt hij, "daar zat mijn yoghurt in, misschien heb je wel een nieuwe smaak uit gevonden". Zonder problemen drinkt hij het op.