Re: BEN IK NIET GOED GENOEG VOOR JOU?

De onderstaande blog vind ik het lezen waard. Waarom? Omdat ik zelf een moeder had die niet op mij zat te wachten.

Mijn moeder was een vrouw die graag iets deed om een ander dwars te zitten. Zo koos zij haar man, haar beroep, nam zij kinderen. Haar enige liefde waren wellicht de honden en geld (beide had zij in overvloed).

Met de honden zat (en zit) zij op schoot. Niet met haar kinderen. Nooit heb ik haar 1 kind zien knuffelen, naar niemand ooit een lief(kozend) gebaar zien maken of een vriendelijk woord horen zeggen.

Hoe voelt dat als kind? Hoe was dat voor mij?

Eerlijk gezegd had ik niets met haar. Ik wilde niet door haar aangeraakt worden en vond ook dat zij stonk (ik ruik nog haar scherpe, zurige lichaamslucht). Onze aversie was wederzijds.

Ik kon er niet van wakker liggen dat zij mij niet knuffelde of goedenacht zei of kuste (na de slaag zou ik dat zelfs hypocriet vinden). Ik wilde maar één ding en dat is dat zij uit mijn buurt bleef (ja dat merkte zij wel met alle gevolgen van dien).

Hoe is mijn leven nu zonder moederliefde?

Ik heb nog geen minuut een traan gelaten omdat ik geen moeder heb. Ik mis mijn moeder niet. Ik heb haar ook niet gemist toen ik zwanger werd of moest bevallen (ik zou het vreselijk gevonden hebben als dat monster aan mijn kinderen had gezeten en hen vergiftigd of mishandeld had. Ik vind het jammer dat mijn kinderen geen oma hadden, maar dit is in de praktijk geen probleem gebleken. De oudsten hadden wel een overgrootoma en een surrogaat oma).

Begrijp ik het verdriet/gemis in de blog hieronder?

Ik begrijp het verlies van iemand die dierbaar was, maar het gemis aan een moeder of moederliefde niet. Ik heb het nooit gekend, mijn moeder ook nooit zo gezien.

Het was voor mij een opluchting van haar af te zijn en dat zal het elke dag zijn.

Ik heb nooit gedacht dat ik iets verkeerd gedaan had, nooit aan mijn eigen verstand getwijfeld en zal dat ook nooit doen.