De onderstaande blog vind ik het lezen waard. Waarom? Omdat ik zelf een moeder had die niet op mij zat te wachten. 

Mijn moeder was een vrouw die graag iets deed om een ander dwars te zitten. Zo koos zij haar man, haar beroep, nam zij kinderen. Haar enige liefde waren wellicht de honden en geld (beide had zij in overvloed). 

Met de honden zat (en zit) zij op schoot. Niet met haar kinderen. Nooit heb ik haar 1 kind zien knuffelen, naar niemand ooit een lief(kozend) gebaar zien maken of een vriendelijk woord horen zeggen.

Hoe voelt dat als kind? Hoe was dat voor mij? 

Eerlijk gezegd had ik niets met haar. Ik wilde niet door haar aangeraakt worden en vond ook dat zij stonk (ik ruik nog haar scherpe, zurige lichaamslucht). Onze aversie was wederzijds.

Loading full article...