Gisteren las ik 6 tips hoe je je gebrek aan zelfvertrouwen kunt opkrikken. Het waren vast goede tips (ik ben ze alweer vergeten), maar omdat ik geen gebrek aan zelfvertrouwen heb of een laag/negatief eigenbeeld (eigen waarde 0) kon ik er niet veel mee. Nou ja niet veel... het zet wel tot denken.


Waarom heb ik geen gebrek aan zelfvertrouwen? Waarom vind ik mijzelf geen grote nul? Waarom denk ik niet dat ik de schuld van alles ben? De domme idioot, de rotte appel in de mand, dit is mij tenslotte jarenlang ingeprent. Ik had geen stabiele jeugd, geen mensen om mij heen die mij stimuleerden of zeiden hoe goed ik het deed. Ik werd nooit beloond, geknuffeld, complimenten zaten er niet in. Er moest dag en nacht goed (bij voorkeur uitstekend) gepresteerd worden en zelfs dan was het nog niet goed genoeg.


"Waarom heb jij geen gebrek aan zelfvertrouwen of eigenwaarde", vraag ik de jongste. Zij kijkt mij aan alsof ik gek ben. Zoiets bestaat voor haar niet. Zij heeft genoeg mee gemaakt, is op meerdere scholen gepest en heeft geen vriendinnen maar lijdt niet.

Loading full article...

Zonder een oordeel te willen vellen, als ik heel goed je blog tussen de regels lees.... denk dat je je verleden helemaal niet verwerkt hebt....er staan ook wel heel wat tegenstrijdigheden... Show more
Ach het leven is vol tegenstrijdigheden. Ik heb mijn blog herlezen en de enige "tegenstrijdigheid" die ik er uit haal is dat ik mijn jeugd benoem en die niet gebruik als excuus om junk te worden, o geschoold te blijven of een serial killer te zijn. Uit jouw... Show more
Het is vooral werken aan je zelfliefde!!! Sinds ik dat ben gaan doen, groeit het zelfvertrouwen en wordt alles zo veel mooier en beter!
Zou dat? Voor mij zijn het toch twee totaal verschillende dingen. Zelfkennis en acceptatie is het bij mij eerder al denk ik niet dat ik daar als klein kind al mee bezig was
Blijkbaar de juiste manier in jezelf gevonden ..want  we  mogen t ons eerst zelf aanleren
Alsklein kind dan blijkbaar al?
en dat ben ik helemaal met je dochter eens.....karakter!!
Dat moet wel want als klein kind liet ik mij niets wijsmaken...
Het zal zeker karakter zijn, maar soms moet dat wel groeien. Ik geef zeker ook geen ex of wat dan ook de schuld van hoe ik me soms kan voelen, dat ben ik gewoon helemaal zelf. Zie mijzelf gelukkig ook niet als nul. Vroeger was ik in ieder geval een totaal ander persoon als dat ik nu ben, dat weet ik wel. 
Ik was als klein kind al zo. Niets klakkeloos aannemen. Ik vermoed dat ik met een ander karakter wel heel anders was terecht gekomen (vermoedelijk niet). Wat niet betekent dat er niet met alle macht geprobeerd is om mij te breken
M.i. in de 1e plaats karakter! Jij lijkt op je grootmoeder zaliger en zij was een formidabele vrouw. Bij je kinderen zul je er in hun opvoeding nog een schepje boven op hebben gedaan: goed voorbeeld doet goed volgen!
Chapeau!
Dat zou goed kunnen (het schepje extra) daar moet ik eens over na denken.
Bipolair stoornissen helpen je ook vaak de goot in, depressies en daar lopen ook veel mensen mee rond. En natuurlijk karakter, 
Medicatie ook en die gebruik ik en ik ben ook niet depressie vrij maar daarvan geef ik niet mijn jeugd of ex de schuld en ook vind ik mijzelf dan niet een grote nul
Ik denk dat we genoeg voorbeelden in het echte leven zien waaruit we kunnen halen dat de dingen die zijn gebeurd niet onze schuld is. De mensen die tegen ons waren zijn de rotte appels.
Misschien is dat kunnen zien de reden dat? En niet klakkeloos alles geloven wat verteld wordt?
Een interessant thema om eens over na te denken. Karakter. Dat lijkt er in ieder geval al wel toe te doen.
Zeker. En dan is de volgende vraag: in hoeverre is karakter aangeboren en in hoeverre dan ook weer bijgestuurd/aangeleerd?