Oppassen: Het huis van de buren - dierenartsbezoek

De buurvrouw vraagt wanneer ik naar de dierenarts ga en of zij mee mag met haar hond. Mee is betrekkelijk. Haar hond kan niet samen met andere honden en moet met tenminste twee mensen in bedwang gehouden worden.
Omdat haar hond al twee weken problemen heeft met een knie besluit ik op vrijdag, voor het weekeind, te gaan.
Dat gaan betekent met twee auto's en vijf personen.

Ruim 30 minuten eerder staan wij al voor de deur zodat wij de eerste zijn. De buren wachten met hun hond in de auto. De toestromende klanten wordt gevraagd om uit de buurt te blijven, want de hond kan uithalen (bijt) aldus de buurvrouw.

Met twee lijnen om haar nek wordt ze door de buren naar binnen genomen. De dierenarts wordt alvast niet sympathiek gevonden en het is moeilijk uitleggen wat het probleem is boven het gegrom uit.
De dierenarts wil persé een muilenkorf om en dat is geen succes. Dit is de dame niet gewend en het wordt dus letterlijk vechten met een beer. Hoe de buurvrouw en ik ook proberen zij wil het ding niet. Uiteindelijk wordt het naast kwijlen overgeven. Terwijl wij worstelen probeert de dierenarts nog de thermometer in de totaal over haar toeren zijnde hond te steken.

Wij besluiten de muilenkorf te laten voor wat het is (het ding past voor geen meter) en de hond op onze manier te kalmeren en hanteren. Dit betekent dat wij bij haar op de grond gaan zitten/liggen en haar beschermen tegen de boze man (dierenarts) die leuk of niet ook op de grond zal moeten komen. Wij gaan dus echt geen gestresste New foundlander op dat onderzoekstafeltje tillen.

De dame is gekalmeerd en laat zonder problemen haar temperatuur opnemen (koorts), knie betasten (er moet een röntgenfoto gemaakt worden ca 30 km verderop en daar sluit men om 18 uur) en zich een injectie geven. De buurman (waar wij niets aan hadden, hij stond er bij en keek er naar) en ik gaan de dame in de opel corso proppen. Zij kan gelukkig nog zelf lopen en kruipt op de achterbank.
De buren gaan een stukje rijden om de röntgenfoto te gaan maken en ik ga mijn hond laten enten.

Omdat er een klein hondje al geruime tijd met blauwe tong in een fietsmandje hangt te hijgen mag deze voor. Stikken is nooit fijn.
Daarna zijn wij aan de beurt (sta je er als eerste ben je een van de laatste). Mijn dametje gedraagt zich voorbeeldig. Gaat gezellig met de dierenarts op de weegschaal en laat zich prikken zonder kick. De dierenarts ook weer blij.

Als ik thuis ben is het eten en oppassen bij de buren. De andere twee kolossen moeten uitgelaten en ik hou het piepende en hijgende stel maar gezelschap totdat de buren terug zijn. Bijna 2 uur later is het zo ver. De reis was voor niets. De dierenkliniek had de stekkers er al uit getrokken. Ze moeten maandagochtend maar terug komen. De koortsige dame strompelt naar binnen, kruipt dicht tegen mij aan en legt haar kop op mijn schoot.