Er was eens naar, bijzonder dom jochie. Zijn ouders hadden hem het liefst achter het behang geplakt. Om hem toch een goede start te geven hadden zij hem Angelo genoemd, al was Diablo passender geweest. 

Zij werkten zodat de dommerik herfst en winter niet in een doos onder een brug zou slapen, maar in het eigen bedrijf “Beun de Haas” kon werken. Auto’s aansmeren zou zelfs hij moeten kunnen. 

Op school blonk Angelo namelijk alleen uit in een grote bek en sarren. Zijn narcistische trekjes vielen direct op en hij vormde een duo met nare Jan. Succesvol bleek hij niet, anderen moesten steeds zijn hete kolen uit het vuur halen. 

Nadat hij als een wervelstorm rond raasde, van het pad af was en zijn eigen ruiten ingooide, was de maat vol. Het kalf verdronken, niemand jankte, hij werd niet oud.