Stories: De stokoude schoenmakers kleine gastjes

Er was eens een stokoude schoenmaker die bleef bij zijn leest, zoals ik uit goede bron heb vernomen. Hij zat aan de afgrond aan het plein. Door de bank genomen stond hij op voor dag en dauw, werkte zich uit de naad (zo nodig dag en nacht) en was nooit te beroerd zijn handen uit de mouwen te steken.

Te pas en te onpas werd er bij hem aangeklopt.Voor iedereen had hij een vriendelijk woord over. Hadden zijn klanten geen cent op zak, dan zei hij niet: Laat uw schoen maar hangen, maar gaf die op de pof mee. Hij kon dan zelf keer op keer de rekening betalen.

Goede raad is duur. Was het niet de hoogste tijd het tij te keren? Spijkers met koppen te slaan in plaats van zelf de broekriem steeds aan te trekken?

Zeker weten, maar dat was tegen dovemans oren gezegd, de schoenmaker kon het niet over zijn hart verkrijgen klanten op de kast te jagen. Geen haar op zijn hoofd die daar aan dacht en zo waaide er nooit een andere wind en bleef hij op een houtje bijten.

Dat hij nauwelijks brood op de plank had kon geen hond iets schelen. Het was ronduit hartverscheurend. Nooit kreeg hij een schouderklopje of werd in de bloemetjes gezet. Hij had geen hartsvriendin die hem steunde in lief en leed, voor hem in de bres sprong. Men liet hem lekker aanmodderen, de oude, goedgelovige sukkel kreeg wat hij verdiende. Het oud moet eerst op, stond hen op het lijf geschreven.

De klandizie kwam alleen als er iets te halen viel, zij op zwart zaad zat, het niet meer zag zitten. Zij kocht vele malen liever ver van huis, al moest zij daar voor naar het andere eind van de wereld fietsen. Daardoor raakte de schoenmaker aan lager wal en kon met grote moeite, de touwtjes aan elkaar knopen en zich van het broodnodige voorzien.

Al stond het water tot aan zijn lippen, hij was geen gebroken man en zweeg als het graf. Steen en been klagen was zijn gewoonte niet. Elke dag zag hij zonnig in. Een nieuwe dag, nieuwe kansen, zei hij. Hij werkte tot alles af was en hij er bij neer viel. Hij leefde niet op grote voet, had geen gat in zijn hand, hield de vinger op de knip en wedde nooit op het verkeerde paard. Vroeg of laat zou, als de nood het hoogst was, zijn redding nabij zijn.

Op een barre winterdag werd er aan de bel getrokken dat klonk als een klok. De hoge bomen vingen veel wind en de schoenmaker bibberde van de kou. Zo traag als een slak kroop hij richting de voordeur, die plotsklap met een harde ruk openvloog. Een misbaksel viel met de deur het huis binnen. Veel noten op zijn zang had hij niet meer. De schoenmaker kneep hem weliswaar als een kat in het donker, maar hij streek zijn hand over zijn hart en ging door de knieën. De vreemde snuiter keerde hem, bij toerbeurt, eerst de linker en daarna de rechter wang toe. Hij luisterde aan diens borst en hield zijn vinger aan de pols al klopte diens hart hem in de keel.

Het had er alle schijn van dat de vreemde eend in de bijt meer dood dan levend was. De onverwachte gast was 100 procent zeker ten dode opgeschreven als hij hem aan zijn lot overliet. Haastige spoed is zelden goed, maar haast was geboden. De barmhartige Samaritaan droeg de zware last op zijn schouders en stopte hem onder de wol. Het kon hem geen biet schelen kool en geit te sparen. Hij liep over van ware liefde, wakkerde het vuur aan en kookte de koolsoep, hoewel hij zelf geen kruimel te eten had. Mondjesmaat lepelde hij die bij het koekoeksjong naar binnen, dat zowaar thuis gaf en kleur bekende.

Die nacht kreeg de schoenmaker hoog bezoek. Hij merkte daar geen steek van, want hij was al lang en breed in dromenland. Een grote schaar aardmannetjes nam de scepter over en ging aan de slag. Zij werkten in hoog tempo en aan een stuk door en namen de schoenmaker veel werk uit handen. Verzoolden, maten met meerdere maten en hielden het hoofd koel. Zij hadden het wiel uitgevonden. Bij het krieken van de dag stond de keet vol eersteklas hip maatwerk. Wie de schoen paste trok hem aan en betaalde handje contantje en met gelijke munt. Het tij was gekeerd, het harde werken werd eindelijk beloond. Hij had een paar mooie jaren voor de boeg met de vreemde snuiters.

Opinion: Sprookjes en kleine kereltjes

Lees meer

Dit sprookje is ook wel bekend als: De schoenmaker en de elfjes, De elfjes en de schoenmaker, De schoenmaker en de kabouters, enz. Kleine aardmannetjes (kereltjes) die mensen helpen. Een filmpje uit 1935 is te zien in de blog: Sprookjes en kleine kereltjes.

Dit verhaal doet mee aan de Taaljaaruitdaging 2018 van Miranda Tabor