Bibberend van de kou stond zij op het plein. Het was stormachtig weer en zij was er niet op gekleed. Zij had de walnoten verkocht, de wasknijpers, afwasborstel, boeken, een hengel met vishaak en nep vlieg als aas en zelfs de paar bloemkolen uit eigen moestuin. Nu had zij alleen nog wat zwaluwstokjes over en een pincet. De meeste zwaluwstokjes waren om de haard mee aan te steken. Bibberend kroop zij tegen haar fiets aan. Wie kocht er nu nog zwaluwstokjes? Zij keek aandachtig naar de doosjes met de zwaluw er op. Iedereen had toch een elektrische ontsteking?
Maar moeder had gezegd dat zij alles moest zien te verkopen wat zij in de tassen had gedaan. Zij hadden geen euro meer over, geen werk, uitkeringen bestonden al jaren niet meer. Net als de zomer. De rekeningen stapelden zich op. Zij stonden en zaten letterlijk in de kou, maar het vastrecht en de hoge belastingen moesten betaald worden. Gelukkig had zij nog een paar jaar school gehad. Nu was school alleen nog voor wie het betalen kon. Als jij bij de kerstmarkt gaat staan kun jij het spul misschien verkopen, zei moeder en dat was aardig gelukt.
Opeens begon het te sneeuwen. Niet echt weer om nog buiten te zijn. In de herenhuizen rond het plein brandde het licht en was de haard aan. De mensen die zij zag leken tevreden. Zij dacht aan haar eigen, koude thuis. Het eeuwige gebrek aan geld en de eeuwige zorgen van haar moeder de extra mond te vullen. Het zou toch ook anders kunnen, moeten kunnen. Zij stapte op haar fiets en ging naar huis. Zachtjes deed zij de achterdeur open en zette de tas op het aanrecht. De tas met de spulletjes die zij nog over had en het geld dat zij verdiend had met de verkoop. Dag mama, dag huis, fluisterde zij terwijl zij de deur zachtjes sloot en de tuin uit liep. Haar fiets had zij niet meer nodig, die kon moeder gebruiken of verkopen. Ook fietsen waren er niet veel meer en die van haar was goed en uniek.

Zij liep langs het plein naar de brug toe. De brug die jaren terug opgeblazen was door nieuwkomers, ook wel 'de Verwarden' genaamd. Zij kroop tussen de brokstukken, die al deels overwoekerd waren door planten en vond een droog hol om in weg te kruipen. In haar hand hield zij het doosje met de zwaluw en bedacht dat zij wel kon proberen een vuurtje te maken. Lekker inslapen bij het warme vuur en dan vrij zijn, fluisterde zij, vrij net als die zwaluw op zoek naar de zomer.