Voor Miranda Tabor

Hij nam geen blad voor de mond,

het neusje van de zalm is wat ik wil, zei hij. 

Zij zat op een houtje te bijten,

hij leefde er vrolijk op los,

zette de bloemetjes buiten

geen haan die daar naar kraaide.

Hij speelde dubbel spel en 

was apetrots.

Je kon een speld horen vallen,

het in Keulen horen donderen,

kreeg hij de wind van voren?

Hoge bomen vangen veel wind...

Zij raapte al haar moed bij elkaar.

Geen woorden, maar daden, 

praatjes vullen geen gaatjes, 

wie A zegt moet B zeggen en 

beter laat dan nooit, want 

gedane zaken nemen geen keer.

Ach,

morgenstond heeft goud in de mond en 

na regen komt zonneschijn. 

Al was haar hart gebroken, 

zij vatte de koe bij de hoorns en zei:

oude "liefde" roest niet, dus

de oude bok houdt van een groen blaadje?

Ik pak mijn biezen, 

jij kunt naar de maan lopen, 

mijn buik op en mijn rug weer af, 

de pot op en

de tering naar de nering zetten.

Waarom voor een dubbeltje op de eerste rang zitten?

Wie het onderste uit de kan wil, krijg het lid op zijn neus en

vindt de hond in de pot! 

Je hoeft je handen niet in onschuld te wassen, met jou

deel ik geen lief en leed.

Als Pasen en Pinksteren op een dag vallen, 

zal de onderste steen boven komen.

Eerlijk duurt het langst!

Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald hem wel.

Ik ben je slaaf niet, dat 

kun je wel op je buik schrijven!

Duidelijk een aardje naar zijn vaartje,

de appel rolt niet ver van de boom, dat was

de kat op het spek binden,

de druppel die de emmer deed overlopen!

Hij had een kikker in zijn keel, 

was met stomheid geslagen, 

huilde tranen met tuiten en

dikke krokodillentranen,

slikte de brok in zijn keel weg. 

Het was een bittere pil die hij moest slikken.

Op 1 been kun je niet lopen...

naar de pomp lopen,

over de brug komen,

met gelijke munt betalen,

aan het langste eind trekken,

de touwtjes in handen hebben,

met twee maten meten,

brood op de plank krijgen, laat staan

de hoorn des overvloeds,

van twee walletjes eten,

de Koning te rijk én

de lachende derde zijn.

Zij poetste de plaat,

wilde niet het 3e wiel aan de wagen zijn,

stak de draak met hem, 

liet hem aan zijn lot over en

in zijn sop gaar koken.

Het angstzweet brak hem uit.

Hij kon er geen touw aan vastknopen,

hield zich van de domme.

Vocht met man en macht,

ging tot het gaatje.

Hij had zijn laatste kruit verschoten,

voelde zich koud tot op het bot en...

legde het lootje er bij neer.

Hij kon praten als Brugman, maar zij

had er geen oren naar,

liet zich niet op de kast jagen, 

het vuur na aan de schenen leggen,

ging de hete kolen uit het vuur halen,

zich in de luren laten leggen,

stak haar hoofd niet boven het korenveld uit om zich 

een oor aan te laten naaien of

bij de neus te laten nemen, hij

vocht tegen windmolens.

Zij deed geen boter bij de vis, 

hij kwam als mosterd na de maaltijd.

Eenvoud siert.

Kennis is macht!

Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding!

Je weet nooit hoe een koe een haas vangt? 

Wie niet horen wil, moet maar voelen,

wie zijn gat brandt op de blaren zitten, dat is 

een waarheid als een koe!

Een man een man, een woord een woord,

eens gegeven, blijft gegeven.

Zij was in de wolken, had 

haar roze bril op en was

met de Noorderzon vertrokken...

beter laat dan nooit!

Het onderspit delven,

aan het kortste eind trekken,

lik op stuk krijgen,

de rekening gepresenteerd krijgen, omdat hij

naast de pot pieste,

was een harde dobber en

noot om te kraken.

Hij kookte van woede, maar 

had geen poot om op te staan.

Het jonge blaadje zag de bok niet staan.

Dit verhaal doet mee aan de schrijfuitdaging van: Miranda Tabor (Taaljaaruitdaging 2018)

Al mijn blogs (ook de lange) zijn liggend geschreven met de smartphone en met 1 vinger getypt. Zie jij taal-/typefouten dan hoor ik het graag.

#schrijfuitdaging #spreekwoorden #gezegden #uitdrukkingen #spreekwoorden-verhaal