In een land zonder euro, was een jongen verliefd op de vriendin van zijn zus. Als zij naar haar fietste, ging hij mee. Hij speelde doofstommetje, zat er als een muurbloempje bij en keek al het moois er af. Hij was een bron van ergernis, blok aan haar been. Het leek haar een strak plan als haar vriendin met hem zou trouwen.
De vriendin kwam daar achter, maar tuinde er niet in. Hij was ronduit onbeschoft, zei geen boe of bah, het niet met bloemen maar een pincet!
Niet voor een walnoot kwam zij er uit, maar voor beschuit! Zij schreeuwde het, en plein publiek, van de daken, waarop broer en zus, op stel en sprong, verhuisden.
De echte man was in zijn kuif gepikt, maar het is zoals het is. De vriendinnen bleven bevriend en hij had het nakijken.
Dit sprookje is de ingekorte versie van: Waardeloze liefde (dit verhaal heb ik niet op Yoors gezet). Een inuit is verliefd op de beste vriendin van zijn zus. Hij zegt nooit een woord tegen haar, maar probeert haar wel via magische cadeaus tot een huwelijk te dwingen, maar... zij heeft hem door.
Dit verhaal doet mee aan de schrijfuitdagingen van:
FrutselenindeMarge (140w augustus achtertuin) en Taaljaaruitdaging 2018 van Miranda Tabor.
Al mijn blogs (ook de lange) zijn liggend geschreven met de smartphone en met 1 vinger getypt. Zie jij taal-/typefouten, dan hoor ik het graag.
