Is het alweer herfst, vroeg de oude pad. Hij zat op de rand van de vijver en keek hoe de herfstbladeren op het wateroppervlak bleven liggen. De jonge padden hadden de vijver verlaten. Zij waren naar elders, ver van de oude paddenkoppen. Alleen de dikkoppen waren achtergebleven.
Ja, zei zijn vrouw. Het is binnenkort tijd om ons in te graven. Zij leunde tegen een paddenstoel en genoot van het warme zonnetje. Zij was niet zo’n koukleum als de oude pad, hij zat bij de eerste windvlaag al te bibberen als een rietje.
Wij kunnen ook bij die blinde mol of mevrouw muis intrekken, zei de oude pad. Hij had niet zoveel zin om een winter lang in de drek te gaan liggen. Hij wilde zich liever eens in de watten laten leggen. Dat gezegd hebbende hupte hij er stram vandoor.
-wordt vervolgd-
Met dit verhaal doe ik mee aan de schrijfuitdaging 140w oktober paddenstoel van frutselenindemarge. Zie de blog/link hieronder.
Al mijn blogs (ook de lange) zijn liggend geschreven met de smartphone en met 1 vinger getypt. Zie jij taal-/typefouten dan hoor ik het graag.
