Lang geleden voor de euro bestond, werd in een grijs en grauw land, Pikzwartje gevonden. Niet tussen de spruitjes of bloemkool, maar in de boerenkool. Zij kwam onverwachts, was ongewenst en geen goede fee, heks, god of duivel kon daar iets aan veranderen. Pikzwartje was klein. Niet zo klein dat zij in een walnootdop paste, maar wel zo klein om vergeten te worden en in het ziekenhuis te belanden. Daar was zij beter af, want haar boze moeder had al 1 ongewenst kind aan de varkens gevoerd, 1 op sterk water gezet en 1 met het badwater weggegooid.
Waar Pikzwartjes moeder verscheen vloog en knikte iedereen. Zij was de harteloze koningin waar iedereen voor sidderde, ook de kleine, zwarte koning die zij had gekocht. Als de harteloze koningin niet verscheen, zat zij op haar kamer voor de spiegels. Zij had er vier, want spiegels zijn onbetrouwbaar en liegen wat af. Pikzwartjes moeder was altijd druk, niet alleen met haar spiegels, maar ook met haar potjes en flesjes. Schoonheid zit tenslotte van buiten en niet van binnen.
Zij had weinig tijd zich om het kind te bekommeren, al was de gedachte aan haar huid genoeg aanleiding om een stevige schrobbering te geven. Niet met waslap of afwasborstel, maar staalborstel. Hielp dat niet dan werd zij ingesmeerd met teer en in het verdomhoekje gezet. Voor Pikzwartjes welzijn was het bittere zaak er niet te zijn. Nietzijn kon Pikzwartje goed, vooral als zij opgesloten zat in de kast.
Pikzwartje sliep niet veel. Zij had geen vrienden en ook geen familie. Haar leven was rampzalig. Poetste zij eerst dagelijks alleen de schoenen, maakte zij de bedden op en liet zij de honden uit, al snel kwam daar steeds meer werk bij. Met 7 jaar kon Pikzwartje alles beter dan Assepoester, alleen fietsen kon zij niet. Ondanks dat was haar moeder nooit tevreden. Zij liet Pikzwartje steeds alles over doen en sloeg haar waar zij haar raken kon. Voor school was er weinig tijd, want altijd was Pikzwartje ziek, alleen op zondag niet. Zondags moest Pikzwartje eerst om 6 uur 's morgens aan het werk en daarna ging zij, bont en blauw geslagen, naar de kerk.
Toen Pikzwartje 11 was werd de kleine, zwarte koning van zijn troon gestoten. Zijn vreemdgaande praktijken waren zijn ondergang. De bedrogen koningin was en broedde een plan uit . Zij sprak, en plein publiek, meerdere vloeken over hem uit en hij werd hij in de donkere kelders vastgeketend.
Pikzwartjes moeder verafschuwde Pikzwartje en stak dat niet onder stoelen of banken. Het uiterlijk van het kind deed haar walgen. Op de neus paste geen eens een wasknijper! De huid was anders en de lange haren waren alleen goed om het aan rond te sleuren. Pikzwartje moest weg, opgeruimd, dood. En zo kwam de Dood in Pikzwartjes leven. Zwijgend stond hij aan haar voeteneinde en maakte dat zij zich veilig voelde. Maar de harteloze moeder haakte een lang koord. 's Nachts sloop zij Pikzwartjes kamer binnen en deed het om haar hals. Zodra Pikzwartje zich zou omdraaien of opstaan zou zij gewurgd worden. Maar het lot besliste anders of de Dood als Peetoom deed dat. De lievelingshond van de boze moeder kwam binnen, beet het touw door, raakte er in verstrikt en hing zichzelf op. Woest was Pikzwartjes moeder, want Pikzwartje had haar hond vermoord! Weer bedacht zij een plan. Zij schonk Pikzwartje een pincet met bloedkoralen. Zodra het pincet gebruikt zou worden zou het haar hart er uit rukken. Maar Pikzwartje gebruikte het pincet nooit. Zij had het niet nodig en gaf het weg.
De wolken werden groter, zwarter en dreigender. De boze moeder spuugde vuur. Zij sleurde de kleine, zwartjoekel de kerker uit, hij moest Pikzwartje doden. Daar had hij wel oren naar, eindelijk kon hij zich weer inslijmen. Diepgelukkig ging hij met Pikzwartje naar zijn donkere kamer. In zijn enthousiasme struikelde hij over de drempel en viel morsdood neer.
De boze moeder kon alleen nog maar schelden en tieren, zo erg dat Pikzwartje zich verslikte in haar brood en toen... kwam de Dood. Hij nam Pikzwartje mee en legde haar in een mooi gitzwart kistje. Voor het eerst kon Pikzwartje ongestoord en lang slapen, tenminste als zij niet voor de 5e keer naar de wc moet. En de boze moeder? Zij leefde nog lang en was heel gelukkig.
Afbeelding: de Dood tekening uit: Weet-ik-veel.
Afbeelding header: pixabay.com
Veel sprookjes zijn op echte personen gebaseerd. Blauwbloed met baard (blauwbaard). Sas de poetsster (Assepoester), George de man (Cut George), Goudlokje en Nare Jan zijn daar voorbeelden van. Ook Pikzwartje bestond echt. Net als Sneeuwwitje heeft zij een moeder die haar haat vanwege haar uiterlijk (bij Sneeuwwitje werd dit later in stiefmoeder veranderd).
Dit is de verkorte versie van Pikzwartje en op verzoek van een van mijn dochters geschreven, omdat er al genoeg Sneeuwwitjes zijn. Pikzwartje sterft als zij brood eet. Dit verhaal hoort bij onze vakantieopdracht: Welke 5 sprookjes wil jij herschreven zien.
Bij Yoo.rs mag je zijn wie je bent en schrijven waarover jij wilt. Ook lezers zijn welkom en worden betaald!
#sprookje #pikzwartje #sneeuwwitje #bozemoeder #wakeupkitty #sprookjeschrijven #uiterlijktelt #schoonheidzitvanbuiten #dedood #dood
