Dit #turbosprookje van #140woorden gaat niet alleen over #trollen en #trollenland, maar ook over #Eric. Hij bestond echt, net als zijn liefde voor het ijskoude trollenland en de trollen en zijn pogingen te redden wat er te redden viel.
Op naar de sneeuw hopen. Eric zag wat zij niet zag en zou het bewijzen.
Hij stapte op de grootste "sneeuwheks" af, maakte een buiging en stelde haar notabene voor als zijn opvolgster. Zo voor het blok gezet worden beviel haar niet
"Ben je van de pot gerukt ofzo", riep zij, "niets opvolgen. Je weet dat ik kou verafschuw. In een ijskoud Trollenland ga ik mijn leven niet slijten. Voor ik het weet eindig ik in een ijspilaar of hoop sneeuw".
Daarmee was het ijs gebroken, de bevroren hoop sneeuw waar Eric net nog voor boog kwam tot leven.
"Nou hoor je het eens van een ander", zei een lieftallige stem, "als er niets verandert worden wij allemaal vereeuwigd in het ijs en worden ijsschotsen. Er moet wat gebeuren en nu!"
Eric zuchtte diep, hij voelde de bui al hangen.
Snel het loodje leggen zat er voor Eric niet in. Iedereen was het eens dat er wat moest gebeuren. Zo niet was Trollenland snel uitgestorven.
"Goed dan", zei hij, "jullie je zin. Ik zal het niet meer meemaken, maar als dit de enige manier is."
"Er is geen andere manier", zei de heks. "Wij hebben alles geprobeerd. We gaan de aarde opwarmen. Jij hebt jouw opvolgster, zij heeft de kubus, jij hebt de dwerg, hij heeft de steen, meer is niet nodig."
"Wat voor kubus heb ik", vroeg zij.
"Het "doosje" dat jij lang terug achter de schotten vond, Eric heeft het daar neergelegd, het liet je verdwijnen op het juiste moment, zei de heks. Zij zag er niet langer uit als een hoop sneeuw. Ook de andere hopen waren verdwenen. Zij was omringd door trollen, heksen en ook andere wezens.
