Als jij er niet bent zal ik je missen zegt hij, je bent mijn beste vriend.
Zij zien elkaar zelden, spreken elkaar wekenlang niet. Ieder leeft zijn leven. Van eenzaamheid geen sprake, er is altijd pijn. Daar praat hij niet meer over. “Hoe gaat het”, is schijn. Dat was een bron van ergernis, maar die verdween. Tenslotte is hij allang voorbij de herfst van zijn leven.
Wil je nog steeds dood, vraagt vriend.
Hij zucht, nog 1x uitleggen dan maar. Ik heb nog nooit willen leven, antwoordt hij.
Waar zou je gaan wonen, wat zou je doen zonder pijn, reageert vriend.Voor dromen heb je een toekomst nodig, leven, bezieling, een ziel, zegt hij en denkt aan Faust.
Misschien was dat ooit door er domweg te zijn, als luis in de pels, maar die storm is lang terug gaan liggen.
Met dit verhaal doe ik mee aan de schrijfuitdaging van FrutselenindeMarge 140w september herfststorm zie HIER https://y.is/ic2PO
Al mijn blogs (ook de lange) zijn liggend geschreven met de smartphone en met 1 vinger getypt, mits anders aangegeven. Zie jij taal-/typefouten hoor ik het graag.
