Mijn hele leven ben ik al dol op verhalen en verhalenvertellers.

Ik had dolgraag mijn eigen verhalenverteller gehad. Heel wat liever dan een hofnar (clown/kliniekclown).

Wie goed verhalen kan schrijven kan niet per definitie ook goed voorlezen of verhalen, omgekeerd is het ook niet gezegd dat een goede verhalenverteller (voorlezer) ook een goede schrijver is.

In de middeleeuwen kon je aardig je brood verdienen als verhalenverteller. Op middeleeuwse evenementen kom je ze nog steeds tegen en trekken zij heel wat publiek.

Ooit heb ik voor een basisschool een middeleeuws evenement georganiseerd. Compleet met ridders (en riddergevechten), middeleeuwse markt en een (beroeps) verhalenverteller.

Mijn moeder kon absoluut niet goed verhalen vertellen al loog ze heel wat af en geloofde ze er zelf in. Voorlezen kon ze ook niet. Haar stemgeluid zat ook beslist niet mee.

Mijn tante kon het wel. Zij vertelde steevast over de "3 biggetjes". Zij zoog de verhalen uit haar duim na een draai aan de lamp (hier zaten plaatjes op). Tenminste... dat denk ik. Zij was juf dus het kan net zo goed zijn dat ze elk verhaal al tig keer verteld had.

Jaren terug had ik heel even mijn eigen verhalenverteller. Via de laptop/internet las hij mij (peuter- en kleuterverhalen) voor waarbij ik heerlijk in slaap viel.

Het doorsnee luisterboek vind ik nogal een tegenvaller.

De verhalen van de kleuters Ot en Sien (J. Ligthart en H. Scheepstra) vond ik geweldig net als die van Jip en Janneke (Annie MG Smidt) die ook over twee kleuters gaan.

Deze korte verhalen geven een goed beeld over de tijd waarin de kleuters leefden. 

(Ot en Sien en Jip en Janneke gingen toen nog niet naar de basisschool, zelfs niet de kleuterschool laat staan de peuterzaal. Moeders waren thuis, je kon op rekening boodschappen doen en de verkopers kwamen gewoon aan de deur en rekenden geen bezorgkosten.)

Het is o.a. de herkenning (en de opvoedkundige boodschap) die deze verhalen nog steeds tot een succes maakt.