"ALARM de afvalemmer moet aan de weg", app ik naar mijn dochter vanonder mijn deken. Haar kamer is verboden terrein, dus dit is lekker makkelijk en scheelt schreeuwen of lopen en als een zieligaard op de deur kloppen.
Er zit meer dan 1 verkeersbord op haar deur geplakt mét tweezijdig plakband en die zijn duidelijk genoeg. Iets van eenrichtingsverkeersbord en een lopend figuur met broek aan en een streep er door. Dat figuur kan tegenwoordig van alles wezen, hoewel het misschien wel betekent dat met rok of jurk mogelijk is toegestaan.
Niet door die deur, maar wel door het raam, net als de kater Mew standaard doet. Hiervoor hoef ik dan alleen maar met hulp van de waslijn op het platte dak te klimmen en bij het licht van de lantaarn kan ik mijzelf door het raam wringen. Dat betekent in het kort: haak van de pin, wat wringen en worstelen en hopen dat ik tijdens mijn klimpartij de kater niet tegenkom. Hij is namelijk nogal schuw en houdt niet van indringers en je weet nooit hoe hij reageert als ik mijn hoofd zijn domein binnenschuif. Daarmee durf ik al niet voor een camera en mocht hij uithalen kan ik dat helemaal wel vergeten.
Hoewel hij wel weer valt te paaien met een verrassing in de vorm van een kuipje kattensmurrie zoals ik onlangs heb mogen ervaren. Hij blaast dan zelfs waarschuwend naar mij (ik had het kuipje neergezet en wilde de inhoud nog even met een vork losmaken).
Zonder kuipje houdt hij zich meestal, na zich lam geschrokken te hebben, uren verscholen om pas tevoorschijn te komen zodra mijn dochter er is. Met haar houdt hij dan ellenlange gesprekken waarvan iedereen in huis kan meegenieten. Een enkele keer mag ik hem via de voordeur binnenlaten. Dan rent hij de trap op en mag ik de slaapkamerdeur voor hem opendoen zodat hij naar binnen kan. Die doe ik dan snel weer dicht, want verboden is verboden en Mews blik zegt genoeg (ik kom niet in jouw kamer, dus jij ook niet in die van mij).