Write a Prisoner: Waarover schrijf je?

Waar schrijf ik over als ik met gevangenen schrijft? Dat verschilt, heeft met interesses, het soort brief dat ik krijg en mijn stemming te maken.

In het begin is het moeilijk iets te schrijven. Ik weet dat brieven gelezen en ook achter gehouden kunnen worden. Ook weet ik niet wat een gevangene gaat doen met wat ik schrijf, wat er gebeurt met mijn brieven.

Zelf heb ik lang over koetjes en kalfjes gepraat. Dat is geen probleem, want mijn "koetjes en kalfjes" zijn totaal anders dan die in Amerika en weer anders dan die van een gevangene (kun je een beetje vertellen dan kun je van niets iets maken). Veel gevangenen doden de tijd met lezen dus een verhaal is altijd welkom. 

Ook zij zijn voorzichtig met wat zij schrijven. Ook zij weten niet wie er mee leest.

Komen brieven regelmatiger aan en wordt er over en weer langer geschreven, dan worden er meer onderwerpen besproken (de wapenwet, de restricties na uitzitten straf) en worden ook zorgen en verdriet gedeeld.

Zelden bel ik. Ik hou niet van telefoneren, al heb ik dit met twee gevangenen gedaan. De eerste was een drugsbaron. Hij had veel privileges en kon bellen wanneer het hem uitkwam. Wel fijn gezien het tijdverschil. Deze bel sessie was om elkaars stem te horen.

Met nummer twee, Karl, had bellen meer voeten in de aarde. Ik heb een aantal keren dezelfde formulieren moeten invullen en zo waren we al snel 6-7 maanden én veel frustratie verder (De formulieren waren met betrekking tot bezoekrecht en het versturen van pakketten. Alleen dan mocht er gebeld worden.). 

“Gebeld” betekent in dit geval: de gevangene mag jou bellen op een, met de gevangenis, afgesproken tijdstip. Dit tijdstip weet jij niet dus dat betekent dag en nacht met de telefoon in de hand zitten en gelijk opnemen (de beltijd is beperkt, er moet betaald worden door de gevangene ook als er geen verbinding is. Het gesprek wordt overigens opgenomen). Daar had ik na een poosje schoon genoeg van. 

Ik ben ongeschikt om steeds met een telefoon te slepen en in deze in de gaten te moeten houden (en ja ik ben ook dat mens die het geluid standaard uit heeft).

Ik wil mijn eigen ding doen en als ik moe ben dan ga ik mooi naar bed ongeacht het tijdstip. Meestal neem ik mijn telefoon niet mee. Ik word namelijk regelmatig wakker omdat “iets” mij wekt.

De enige keer dat ik Karl sprak ging het net zo. "Iets" wekte mij.

Ik keek naar de klok. Het was exact acht uur en precies op dat moment hoorde ik het belsignaal van mijn telefoon. Ik nam op.

En... het was Karl. Wat mij het meest van dat korte gesprek is bijgebleven is dat hij een prettige stem heeft en dat ik hem zowaar kon verstaan (mijn grootste angst is: een knauwende, onverstaanbaar wauwelende Amerikaan aan de lijn, want daarop zou ik afknappen).