Wandelen doe ik altijd weer. Aan zee, in de bergen, op onmogelijke en op onooglijke plaatsen. Wandelen is niet alleen je benen, maar ook je geest bewegen.

Stokrozen staan in alle dorpen van de Franse Drôme tegen de huizen en op de intieme pleintjes geel, roze en rood te bloeien. Deze Alcea roseas zijn bijna allemaal verwilderde exemplaren, dus niet bewust door de mensen gezaaide planten, die zich met hun stevige penwortels perfect thuis voelen in de slordige steegjes en straatjes van de villages Dromoises.

Stokrozen en kruidenthee
""Stokrozen of Rose trémière zijn verwant aan de medicinale slijmstofplanten Kaasjeskruid en Heemst, de bloemen werden vroeger ook in hoestthee verwerkt. Een mooie, smakelijke en gezonde bloementhee, die we hier in de Dromestreek zomaar langs de weg kunnen plukken, is samengesteld uit Groot kaasjeskruid (Malva sylvestris), Koningskaars (Verbascum thapsus), Stokroos (Alcea rosea), Lindebloesem (Tilia), gelijke delen, 1 eetlepel per kopje, kokend water opgieten en 5 minuten laten trekken. Een perfect middel tegen verkoudheid, griep maar vooral tegen heesheid en een droge hoest. Deze verzachtende kruiden kunnen ook als lotion gebruikt worden tegen een geïrriteerde, droge en verbrande huid. Gewoon met de koude of gekoelde thee de huid deppen of, wat exuberanter, een heel bad nemen in zo’n aftreksel. We hebben dan wel meer dan 1 eetlepel nodig, eerder 100gr, maar ook dat is geen probleem, de bloemen zijn in de zomer toch massaal aanwezig. We kunnen nu beter in weelde baden, dan al dat moois te laten verwelken.

Ik ben op wandel bij Bellegarde en Diois, een klein dorpje in de Franse Drômestreek tussen Luc en Diois en La Motte-Chalacon. Een streek waar ik meer dan een beetje thuis ben.

Montlahuc en wandelen in harmonie
In Montlahuc, een gehucht van Bellegarde, dansen de stokrozen door de enige straat van het dorp, ik danswandel (het enige dansen dat ik ken) het dorp uit de wilde natuur in. De stokrozen voorbij, de wilde lavendel en kogeldistel tegemoet naar de col richting St-Dizier. Buiten het dorp volg ik naar omhoog een duidelijk pad tot bij een illegaal onderkomen (caravan, afdakje, rommel). Daarna verdwijnt het stippellijntje op de kaart en ook in de realiteit wordt het spoor langzaam onzichtbaar, overwoekerd door brem en wilde rozen. Enige twijfel overvalt me, maar dan wint het beetje oermens in mij het weer van de angstige cultuurmens. Ik storm de helling op, mij oriënterend op de  lichtere plekken in het donkere bos. Ik herken en volg instinctief de bijna onzichtbare sporen van mens of dier.

In de magie van het langzaam avond worden, wandel ik steeds verder weg van huis en haard. Hoger ook, het vertrouwde achterlatend. Een met alles, bewegen, buigen, ontwijken, ogen overal. Extase. Zo vreemd gestemd, kom ik plotseling uit het bos op de col in een open golvende vlakte. Een wild weiland met blauw metalig glimmende kogeldistel, geel walstro en echte lavendel en daar naast een gecultiveerd, gemaaid en in grote balen verpakt grasland. Een perfecte projectie van wat een mens moet zijn. Cultuur en natuur in evenwicht. Even voel ik mij in harmonie met alles en iedereen. Een godje zonder gedachten.

#wandelen #Drome #Bellegarde #wandelenmetmaurice