Ik keerde terug naar waar ik de groep achter had gelaten en zag ondertussen geen enkel mens tussen en naast de bomen. Op het wandelpad keek ik naar de linkerbomen met daarachter een weids uitzicht op de rivier. Eveneens keek ik naar de rechtse bomen met hetzelfde uitzicht en hoorde of zag geen enkel levend wezen. Ik had vooraf gezien dat de groep twee mogelijkheden had om te kiezen. De eerste mogelijkheid was een eindje verder linksaf naar de hoorbare auto's op de tweebaansweg met aan weerszijden een fietspad. De tweede mogelijkheid ging langs het weidse uitzicht dat misschien nog twee kilometer zou zijn. Het pad linksaf leek mij het meest logisch, dus liep ik het te volgen pad naar de tweebaansweg toe. Toen ik vlak naast het fietspad kwam, dat eerder kwam dan de tweebaansweg was het rustig met misschien een fietser die ik nu niet zag. Ik keek van naar links en rechts en schrok even kort. Ik belde een nummer dat ik nog niet eerder had gebeld en dat in mijn broekzak op een a4-papiertje stond.

Na enkele minuten liep ik het wandelpad langs het weidse uitzicht dat voor mij het juiste was. Ik bedacht hoe dit kon gebeuren en hoorde mij hardop praten tegen niemand. Opeens zag ik in de verte Wolf met zijn lange benen en zijn gezicht op zijn GPS gericht. Ik slaakte geen zucht van opluchting, maar begreep wel dat de wandelaars die verder gelopen waren al hadden gegeten van hun meegebrachte etenswaar. Dat was ook tijdens mijn plasje gebeurd en het bellen naar een vreemd nummer, want Wolf bekeek ondertussen snel zijn Smartphone naar een bericht dat er misschien verschenen was. Ik schaam mij altijd op dit soort momenten en probeer het hoe dan ook te verbergen, door recht in de ogen van de persoon, in dit geval Wolf te kijken. Wolf keek op van zijn Smartphone: "ik ben blij dat ik je zie, ik heb expresse even langer gewacht, toch geen gek idee?" "Het hoeft in elk geval niet aan de GPS te liggen" en ik wees op zijn apparaat dat om zijn nek hing. "Nee, zeker niet, maar ik dacht er wel even aan om een andere route te verkennen" was zijn antwoord. Ik keek Wolf keek recht in de ogen en besloot om een leidersrol aan te nemen.

"Nou, ik zal meteen even willen vragen of ik jouw GPS mag gebruiken en de route zelf kan zien met mijn eigen ogen." De kaartlezer en de wandelaars keken mij opeens indringend aan. "Ik stel voor dat ik met mijn ervaring van kaarten en Google Maps, dit zeker tot een goed einde kon brengen." De kaartlezer keek even naar zijn GPS en bedacht zich geen moment om het apparaat direct aan mij te geven. Ik voelde een lichte spanning en na een paar minuten dacht ik niet meer aan verdwalen, maar zag ik de tweebaansweg die ik eerder ook al gezien had. Na deze overwinning van mijn kaartkennis, stak ik met de anderen de tweebaansweg over naar de route die op het GPS scherm uitgestippeld stond. In de verte tussen Wageningen en Renkum zag je een groep wandelaars hun weg vervolgen over een landgoed dat bij de desbetreffende gemeente hoorde. Eerst waren ze de drukke verkeersweg overgestoken en de bosrand genaderd. Toen bereikte ze het toegangsbord met grote letters aan het begin van de laan. Aan honger dacht de groep nog niet, gezien het feit dat de boterhammetjes zich nog in de rugzakken bevonden. Het landgoed ging over een lange laan die na een tijdje een flauwe bocht naar links maakte. Het viel op dat er verschillende vogels te horen waren die hoog in de bomen linksboven zaten. Na een kruising met langgerekte bospaden ging het schuin rechtsaf tot Annemarie opeens iets opviel en zei: "Ik weet dat daar horeca is" en ze wees recht voor ons op een witte villa met veel ramen. Wolf met zijn lange benen had eerder geopperd geen horeca tegen te komen op deze tocht.

Dat gegeven was ons bijgebleven en dus kwam de eerste vraag: "Er zou geen horeca zijn, dus het lijkt mij een villa zonder restaurant." Dat klonk erg waarschijnlijk en het bleef even stil. Toch sprak Annemarie verder dat er een duur restaurant zou zijn dat de naam "Nol in 't Bos" zou heten. Aangezien we nog steeds geen honger hadden sloeg de kaartlezer linksaf de witte villa met veel ramen achterlatend op de open plek in de verte. Ik schoot vlug mijn medewandelaar aan: "Ik zie dat je op je Smartphone zoekt, wat zou die witte villa dan moeten zijn?" "Volgens deze 'app' is het een verpleegtehuis" was het antwoord. Hij hield zijn Smartphone nog steeds vast en veegde er met zijn vingers behendig overheen. Ik knikte bevestigend en zag dat Wolf ondertussen ver vooruit gelopen was, met zijn GPS de juiste weg zoekend.



Loading full article...