Terwijl de hardlopers als een aantal kilometers weg waren gingen we naar het noorden om dit bos dat behoorde bij de heuvelrug verder te verkennen met ons gezond verstand. Dat bleek niet al te moeilijk want Ferdinand gaf het tempo aan en we liepen met z'n tweeën naast elkaar zodat je behalve te praten ook kon letten op hem. Je kon als je met z'n tweeën was, je buurman/vrouw aanstootte om de juiste looprichting aan te geven mocht het verkeerd gaan. Ondanks dat de heuveltop behalve uitzicht ook als stop voor de lunch was verbaasde niemand. Het vreemde object werd niet geraden en bleef onduidelijk hoog in de verte uitsteken, maar ging weg als je je blik naar het dorpsgezicht keerde. Later was nog gesproken dat Ede zichtbaar was geweest naast de mast, maar dat was een gerucht dat niemand bevestigde, dus was het geen waarheid.

Waar we nu stonden was een flauw heuveltje waar helemaal geen sprake was van uitzicht door de hoge dennenbomen en achter ons de gekapte exemplaren die al ruimschoots waren afgevoerd door de natuurorganisatie. Dit bos bij Amerongen had veel weg van het bos met de groene en bruine kleuren, maar bevatte toch meer lichtbruin zand dat in de verte al zichtbaar was. Ik keek nog een keer achter mij om de leegte van de gekapte dennenbomen voor de laatste maal in mij op te nemen. Het beviel mijn niet. We gingen richting het lichtbruine zand waardoor ik het aantal bomen niet meer af kon tellen, want er waren er geen meer. Ik stapte flink door en kwam naast Ferdinand te lopen die op zijn GPS keek naar de aanwezige lijnen van paden en wegen, die meteen een indruk gaven van de omgeving waar we liepen. Even tevoren op de flauwe berg had Ferdinand het woord genomen:

"We hebben nu het grootste gedeelte erop zitten, alleen de Elsterberg overheen en dan zijn we dicht bij de rails waar het station zich langs bevind, ik schat nog vier kilometer tot bij het sportcafé met zijn gezelligheid." Iedereen had ingestemd, want alleen Ferdinand had deze wandeling al eens eerder gelopen met dezelfde wandelschoen wat hij had benadrukt. Maar nu keek hij nog steeds op de GPS die stevig in zijn hand zat. Het wiebelen van het lopen, maakte dat de GPS af en toe een tikje kreeg maar het bleef in zijn hand. Achter ons liep de groep twee aan twee verder tot we de enorme zandbak naderde. Honderden mensen hadden hun voetstappen gezet wat verwarrend was om te zien, maar het gaf gelijk een indruk hoe vaak dit bos bij Amerongen werd bewandeld.

Mogelijk dat er ook hondenafdrukken tussen zaten, want dat waren de meest geziene beesten die wel of niet aan de lijn mochten. Bijna verdwaald maar toch net niet deed Ferdinand een poging om zich te corrigeren waar hij fout was gelopen. De zandbak werd aan de rechterzijde gepasseerd, waar twee minuten geleden nog links was geweest. Twee kleine heuveltjes op en af met mogelijke bomen waar sinaasappelen aan konden groeien, al is dat niet mogelijk in dit bos bij Amerongen. Het rechte bospad dat hierna kwam was veelal bezaaid met beukennoten uit het bladerdek dat het pad donker maakte. De zon was nergens te bekennen evenals de bladeren die ontbraken omdat het winter was.

Na gehannes door modder heen stond er half in het midden van het bospad een zwarte Mercedes zonder hoorbare motor geparkeerd. Het was duidelijk dat de bestuurder zich waarschijnlijk autorit. Ik vroeg mij tegelijk of hij/zij wel verstand van parkeren had, want er was verder ook geen andere parkeermogelijkheid zichtbaar. Nog net ging ik langs het rechterachterlicht voorbij de metaallak die van dichtbij erg donkerblauw zag. De wagen was nog net niet geblindeerd van de ramen, waar je doorheen net de bekleding van de zitplaatsen kon zien. Voorbij de Mercedes liep het wandelpad nog 200 meter, toen ik links van mij bungalows zowat opgepropt zag staan in een straat dat parallel liep aan het wandelpad. Gek genoeg had deze straat geen naam, maar bezat de straatnaam waar ook het wandelpad eindigde. Alleen was de naam van het Groene Park leesbaar dat duidelijk langs de naamloze straat stond opgesteld en je alleen zag als je de inrit binnen reed. In de verte zagen we al het staal van de rails en even tevoren ook een trein die met gepaste snelheid ons eindstation zou bereiken.


Niet dat wij het niet zouden vinden, maar opdrachten als het dalen naast een dijkje dat parallel liep aan de spoorbaan en een blokje om langs witte koopwoningen was nog te overzien. In het sportcafé was dan ook een voetbalwedstrijd te volgen, die tijdens ons laatste drankje over zou gaan in een ander voetbalveld. De herhaling van gisteravond was opeens niet belangrijk meer, want de voetballers hadden andere sponsorshirts aan die ook weer per team een gepaste kleur hadden. Proostend met acht bier plus een warme chocomel was dit onze zege van deze Heuvelrugtocht!

Loading full article...