Kijk, ik snap dat je geduld moet opbrengen om naar mij te luisteren. En ik snap ook dat je daar niet altijd zin in hebt. Wat ik zeg is niet altijd even interessant en natuurlijk heb je geen zin om mij uit te laten praten als ik weer eens stotter bij het laatste woordje van de zin. Maar weet je wel hoe het voelt, als anderen je woorden afmaken?

Ik vergelijk het altijd met lopen door een supermarkt. Stel, iedere keer als jij je hand uitsteekt om een artikel van de plank te pakken, iemand anders je hand wegslaat en vervolgens het artikel in jouw mandje legt. Wil je de pasta pakken en heb je hem bijna vast, dan wordt je arm opzij geduwd en legt iemand anders het in je mandje. Negen van de tien keer is het de goede pasta, maar soms is het ook de verkeerde pasta. Stop je de macaroni in mijn mandje terwijl ik de spaghetti wilde. Die irritatie die ik voel als iemand mijn woorden afmaakt - en het dan ook nog eens verkeerd afmaakt - is voor mij te vergelijken met het op de grond smijten van de macaroni en vervolgens niet één, maar twee pakken spaghetti mee te nemen. Om te laten zien dat ik het wél zelf kan.

En ik kan het ook zelf. Ja, het duurt even. Ja, je moet even wachten. Maar ik kan het wel. Je hoeft mijn woorden niet af te maken, hoor. Denk je soms dat ik achterlijk ben? Als je iemand in een rolstoel ziet begin je toch ook niet met hele overdreven passen rond te stappen, om maar even te laten zien dat jij wel kan lopen?

Helaas worden mijn woorden nog dagelijks voor mij afgemaakt. Dit gebeurt meestal onbewust aangezien ik meestal bij de laatste woordjes van een zin stotter, maar dat maakt het niet minder vervelend. Wat vinden jullie hiervan? Betrappen jullie jezelf er wel eens op dat je woorden van anderen afmaakt? En wat doe je dan?

Loading full article...