Wanneer Loki weer uitbreekt.

Mijn man heeft, net als ik, veel meegemaakt als kind, tiener en jong volwassene. Hij verloor zijn zus in een auto-ongeval waarbij zijn ouders met veel geluk levend zijn uit gekomen. Jaren heeft hij zich schuldig gevoeld over dit ongeval omdat ze op weg waren om hem in het ziekenhuis te bezoeken.

Ook net als ik, heeft mijn man een zeer realistisch denkwijze. Dat heeft soms zijn voordelen, maar geloof me het heeft meer nadelen. We hebben de neiging om scenario's in ons hoofd te maken en dat beïnvloed ons elke dag. Daarbij komt dat mijn man dissociaties heeft.

Een dissociatie is een stoornis waarbij iemand ineens voor een bepaalde periode zichzelf niet meer is, vaak weet of herinnerd de persoon zich niets meer over zichzelf. Het kan zo ernstig zijn dat je geconfronteerd wordt met een meervoudige persoonlijkheid. Een persoon met dissociatie kan één bijkomende persoonlijkheid hebben, maar dat kunnen er ook 3, 4 of zelf meer zijn. Hoe deze persoonlijkheden naar voren komen is zeer uiteenlopend, de ene wordt weer kind, de andere wordt zeer agressief en in extreme gevallen kunnen ze veranderen in moordenaars.

Wanneer mijn man opkropt, komt hij in een dissociatie terecht, ik tracht dus zo vaak mogelijk met hem te praten over alles wat hem dwarszit. Zijn tweede persoonlijkheid noem ik "Loki" en gisteren kwam Loki weer eens een kijkje nemen.

Meestal begint het heel "onozel" met veel gezucht, maar dat is voor mij een eerste teken. Als hij dan zegt dat hij piekert dan weet ik dat er actie moet ondernomen worden. Mijn houding wordt sterker, ik raak zijn schouder aan en praat dan met zachte maar ferme stem, ik heb ook geleerd om in het gesprek vaak zijn naam te herhalen omdat de hersenen dit associëren. Vaak wordt hij weer rustig en blijft alles en iedereen ongedeerd.