Wat als iedereen iedereen verstaat

Rust en ruimte geven inzicht. Dus toen ik onlangs een maand door Canada trok en daar wel voldoende van had, zag ik het ineens. De rode draad. Want waarom doe ik wat ik doe? Waarom werk ik al zolang als communicatieadviseur. Waarom vind ik interactie zo interessant? Waarom raak ik geïrriteerd als ik in een gesprek beland waarin alleen maar monologen worden gevoerd. Waarom stel ik vaak vragen als ik iets niet begrijp? Waarom ben ik zo gevoelig als ik merk dat de ander afdwaalt als ik iets vertel?

Ik wil dat mensen elkaar verstaan! Voor mezelf. En eigenlijk voor iedereen.

Ieder mens heeft de intrinsieke behoefte om gezien worden. En gehoord. De een uit die behoefte door heel hard te schreeuwen. De ander verstopt die behoefte door in een schulp te kruipen. En weer een ander heeft op iedere opmerking meteen de eigen mening of visie klaar. De behoefte is hetzelfde.

Als iedereen nou die behoefte heeft. Hoe gaaf zou het zijn als, met dat besef, iedereen ook de behoefte van iedereen kan vervullen. Door je best te doen de ànder te verstaan. Als iedereen dat nou gewoon doet, dan worden we allemaal gezien. En gehoord. Dan voelen we ons veel beter, dan kunnen we beter samenwerken, ergeren we ons minder, doen we ons werk beter, worden we betere ouders, partners, vrienden, collega’s, mensen.

Een utopie? Misschien. Maar doe het eens: in het volgende gesprek dat je voert de ander echt proberen te zien en te horen. En als iedereen dat doet. Dan komen we al wel dichterbij! De makkelijkste tip die ik je kan geven: luister en stel in ieder geval één vraag over wat iemand zegt.