Wat is depressie voor mij?
Toen ik voor het eerst bij een psychologe kwam (lees: toen ik nog een psychologe kon betalen), stelde zij me de vraag "wat is een depressie voor jou?"
Ik begon de algemene symptomen van een depressie op te sommen: futloosheid, huilen, wanhoop, zelfmoordgedachten, ... De psychologe stopte me. Iets wat ik heel irritant vond. "Ik weet wat het ziektebeeld van een depressie is," zei ze me. "maar wat is een depressie VOOR JOU? Hoe voel jij je? Wat gaat er in je om?" Ik heb daar toen niet concreet op kunnen antwoorden. Nu, ongeveer drie jaar en een berg schulden en andere problemen later, kan ik er een iets duidelijker antwoord op geven. Ik heb het nodig om dat van me af te schrijven en ik vond dat iedereen het recht had om dit te weten. Dit wordt een héél lange post, waarvoor mijn excuses, maar als ik dit niet uit, blijf ik ermee zitten.
Ik wil alvast ook even een triggerwaarschuwing meegeven. Wanneer je gevoelig bent aan depressie(ve gedachten), is het beter dat je niet verder leest.
Negatieve gedachten
Mijn depressie is een deken. Een loodzwaar deken dat mijn gedachten rondom mij wikkelt waar ik ook ga of sta. Datzelfde deken weerhoudt mij ervan mijn gedachten uit te roepen: "Help mij, ik wil dood."
Een deken dat mij 's ochtends in bed houdt, hoewel ik nog moet stofzuigen en opruimen en de afwas doen. "Nu niet," zegt het deken mij. "Ik ben te zwaar vandaag."
Soms is dat precies wat het is, dat deken: Te zwaar. Te zwaar om dingen te doen die ik zou moeten doen. Gaande van klusjes in het appartementje dat mijn vriend en ik eindelijk wisten te bemachtigen zo'n maand geleden, tot solliciteren voor een job die we zo broodnodig hebben want er gaan een hoop rekeningen elke maand onbetaald de stapel op. Die stapel wordt steeds maar hoger, waardoor het deken steeds maar zwaarder wordt. Alle dingen die fout gaan, verzwaren mijn deken. Hierdoor vermenigvuldigen de negatieve gedachten onder dat deken.
Futloosheid en zelfmoordgedachten
Daarnet is het me gelukt om na één week eindelijk aan de afwas te beginnen. Ik heb een kwartier staan afwassen terwijl het deken op mijn schouders steeds maar zwaarder werd, de gedachten steeds donkerder. Ik ben halfweg moeten stoppen. Mijn gedachten hadden me bijna zo ver gekregen een keukenmes te nemen en mijn polsen door te snijden. Gelukkig ben IK nog steeds een beetje sterker dan mijn deken en heb ik die gedachten een halt toe kunnen roepen, maar voor hoe lang nog? Ik voel mezelf steeds zwakker worden en het deken steeds zwaarder.
Ik bel afspraken af met het excuus dat ik ziek ben of dat iemand van mijn familie ziek is, puur omdat mijn deken mij ervan weerhoudt buiten te komen.
In de plaats van naar afspraken -zelfs sollicitaties- te gaan, zit ik hersenloos op de bank Xbox One te spelen, of aan de computer een spelletje te spelen. Niet (alleen) omdat ik verslaafd ben, maar omdat ik simpelweg geen energie of motivatie heb om iets anders te doen, iets dat wel nuttig is.
Ik ben toen in deeltijd therapie gegaan, ik had niets meer te verliezen. Ben toen 3 dagen in de week naar (cognitieve) therapie gegaan, 4 maanden lang. Dit heeft zoveel veranderd, natuurlijk was het niet gelijk over. Maar ik kon weer in beweging komen, ik kon weer 'iets' op een dag. Raad daarom andere echt aan om zoiets aan te pakken.
De raad van mensen met ga een blokje om, tja daar heb je echt niets aan. Aardig dat ze willen helpen maar dat gevoel gaat echt niet weg met een blokje om.
Sterkte!
Hoe ging je gesprek?
https://www.yoo.rs/useroverview/77631/Blijvend%20anders
Of anders op:
www.blijvendanders.nl
Misschien heb je er wat aan! Knuffel voor jou!
Ten tweede: het is aan jou, jij moet jezelf eruit trekken hoe moeilijk ook.
Ten derde: ga er op uit, doe "leuke" dingen, hou jezelf bezig, maak jezelf moe door te gaan hardlopen, fietsen.
Ik wens je veel beterschap en wijsheid toe. Knuffel
Ik wens jullie het allerbeste en hoop dat er snel betere tijden aanbreken.
Nee, ik zeg bewust niet: de mensen om je heen.
Natuurlijk is het voor hen moeilijk, maar het gaat nu even om jou!
Om jou en je partner! Het is jullie leven!
En ik ga niet zeggen kop op etc. want ik lijdt zelf aan zware depressie's.
Ik weet wat het is!
Maar geloof me, Geloof Mij! Eruit stappen is geen optie, nooit!
En ik weet hoe het voelt! Maar je doet heel veel mensen verdriet, meer dan je denkt.
Je bent het waard om te leven. "Moet ik dan nog langer lijden? Ik kan het niet meer!"
Dat denk je wellicht. En zo denk ik ook, heel, heel vaak. Maar het kan en mag niet, echt.
Het enige wat jou helpt is praten, of schrijven zoals je nu doet. Ik weet, je bent eenzaam, maar je bent niet alleen!
Blijf praten en je mag me altijd een privebericht sturen. Praten we dan verder!
Ik wens je heel veel moed en kracht en hoop zo erg voor jou dat je er gauw mag uitkomen.
Je eindigt met de conclusie dat jouw deken van je lijkt te winnen. Dat jij en je deken één zijn. Een valkuil, die logisch is, maar evenzeer onlogisch. Immers, er is en blijft licht achter de horizon. Er komt altijd zonneschijn na de regen.
Oftewel: houd vol, want op een dag zal de deken zijn kracht verliezen en mag jij vrijuit rondwandelen in een lichte omgeving.
Van alle goedbedoelde adviezen die je noemt is er één heel belangrijk: hulp zoeken. Spreek hier met je huisarts over en vraag of er professionele hulp voor jou/jullie is. Bedenk dat het noemen van je problemen (naar wie dan ook) niets te maken heeft met opdringerig zijn.