Wat is depressie voor mij?
Toen ik voor het eerst bij een psychologe kwam (lees: toen ik nog een psychologe kon betalen), stelde zij me de vraag "wat is een depressie voor jou?"
Ik begon de algemene symptomen van een depressie op te sommen: futloosheid, huilen, wanhoop, zelfmoordgedachten, ... De psychologe stopte me. Iets wat ik heel irritant vond. "Ik weet wat het ziektebeeld van een depressie is," zei ze me. "maar wat is een depressie VOOR JOU? Hoe voel jij je? Wat gaat er in je om?" Ik heb daar toen niet concreet op kunnen antwoorden. Nu, ongeveer drie jaar en een berg schulden en andere problemen later, kan ik er een iets duidelijker antwoord op geven. Ik heb het nodig om dat van me af te schrijven en ik vond dat iedereen het recht had om dit te weten. Dit wordt een héél lange post, waarvoor mijn excuses, maar als ik dit niet uit, blijf ik ermee zitten.
Ik wil alvast ook even een triggerwaarschuwing meegeven. Wanneer je gevoelig bent aan depressie(ve gedachten), is het beter dat je niet verder leest.
Negatieve gedachten
Mijn depressie is een deken. Een loodzwaar deken dat mijn gedachten rondom mij wikkelt waar ik ook ga of sta. Datzelfde deken weerhoudt mij ervan mijn gedachten uit te roepen: "Help mij, ik wil dood."
Een deken dat mij 's ochtends in bed houdt, hoewel ik nog moet stofzuigen en opruimen en de afwas doen. "Nu niet," zegt het deken mij. "Ik ben te zwaar vandaag."
Soms is dat precies wat het is, dat deken: Te zwaar. Te zwaar om dingen te doen die ik zou moeten doen. Gaande van klusjes in het appartementje dat mijn vriend en ik eindelijk wisten te bemachtigen zo'n maand geleden, tot solliciteren voor een job die we zo broodnodig hebben want er gaan een hoop rekeningen elke maand onbetaald de stapel op. Die stapel wordt steeds maar hoger, waardoor het deken steeds maar zwaarder wordt. Alle dingen die fout gaan, verzwaren mijn deken. Hierdoor vermenigvuldigen de negatieve gedachten onder dat deken.
Futloosheid en zelfmoordgedachten
Daarnet is het me gelukt om na één week eindelijk aan de afwas te beginnen. Ik heb een kwartier staan afwassen terwijl het deken op mijn schouders steeds maar zwaarder werd, de gedachten steeds donkerder. Ik ben halfweg moeten stoppen. Mijn gedachten hadden me bijna zo ver gekregen een keukenmes te nemen en mijn polsen door te snijden. Gelukkig ben IK nog steeds een beetje sterker dan mijn deken en heb ik die gedachten een halt toe kunnen roepen, maar voor hoe lang nog? Ik voel mezelf steeds zwakker worden en het deken steeds zwaarder.
Ik bel afspraken af met het excuus dat ik ziek ben of dat iemand van mijn familie ziek is, puur omdat mijn deken mij ervan weerhoudt buiten te komen.
In de plaats van naar afspraken -zelfs sollicitaties- te gaan, zit ik hersenloos op de bank Xbox One te spelen, of aan de computer een spelletje te spelen. Niet (alleen) omdat ik verslaafd ben, maar omdat ik simpelweg geen energie of motivatie heb om iets anders te doen, iets dat wel nuttig is.
Ik schrijf inderdaad heel graag en het kost me wel wat energie, maar dat heb ik er voor over.
Ik ben aan het werken aan een autobiografie, in de derde persoon. Dat helpt wel met het verwerken van heel veel dingen, moet ik zeggen. En ik doe het graag.
Ten tweede: het is aan jou, jij moet jezelf eruit trekken hoe moeilijk ook.
Ten derde: ga er op uit, doe "leuke" dingen, hou jezelf bezig, maak jezelf moe door te gaan hardlopen, fietsen.
Ik wens je veel beterschap en wijsheid toe. Knuffel
Ik kan het zowel fysiek als mentaal echt wel gebruiken, in elk geval. Structuur aanbrengen in mijn dag zou inderdaad ook geweldig zijn. Die heb ik nu niet.
Ik wens je heel veel moed en kracht en hoop zo erg voor jou dat je er gauw mag uitkomen.
Je hebt gelijk dat je pas weet hoe sterk je bent als je écht sterk moet zijn. Ik heb echter het gevoel dat ik al een heel deel van die kracht verloren ben door wat er in het verleden allemaal gebeurd is. Daar ben ik doorheen gekomen dankzij kracht. Ik weet niet of ik nog heel veel kracht heb voor al de rest.
Het is inderdaad heel moeilijk om in en naar jezelf te kijken maar op andere dagen word je er continu mee geconfronteerd en ik denk dat dat een beetje het probleem is.
Ik ga proberen vol te houden. Ik moet wel voor mijn vriend, ik durf niet eens te denken aan wat er met hem zou gebeuren als ik er niet meer zou zijn.
Van alle goedbedoelde adviezen die je noemt is er één heel belangrijk: hulp zoeken. Spreek hier met je huisarts over en vraag of er professionele hulp voor jou/jullie is. Bedenk dat het noemen van je problemen (naar wie dan ook) niets te maken heeft met opdringerig zijn.
then €5.99/month after 14 days
Start your 14-day free trial now to publish your sponsored content. Cancel anytime.