Baby's tot 3/4 maanden hebben een unieke kijk op de wereld, maar na 4 maanden verliezen zij dat. Wat verandert er en hoe zien zij de wereld anders?
Het grote verschil tussen volwassenen/oudere kinderen en jonge baby's is iets dat perceptuele constantie heet. Dit is een mechanisme waarbij je ogen andere beelden kunnen zien, maar nog steeds hetzelfde waarnemen. Als voorbeeld: als een persoon naar je toeloopt wordt het beeld op je oog van diegene steeds groter, omdat deze dichterbij komt. Desondanks weten je hersenen dat de persoon niet groeit, maar dat dit het resultaat is van het feit dat de afstand kleiner wordt.
Hetzelfde treedt in werking als de lichtinval verandert. In feite veranderen dan de kleuren van objecten die we zien, maar door perceptuele constantie registeren onze hersenen dat niet als verschil. Dit mechanisme wordt ook veel gebruikt om illusies te creëren. Kijk maar eens naar de afbeelding hieronder en vergelijk de vlakken A en B. Zij hebben precies dezelfde kleur maar toch laten je hersenen denken dat B lichter is omdat deze in de schaduw van de groene cilinder staat (geloof je het niet: leg je vinger maar eens op het tussenliggende vlak).
Een nieuwe studie heeft aangetoond dat dit mechanisme bij baby's tot 4 maanden nog niet is ontwikkeld. In het bovenstaande plaatje zouden zij meteen zien dat A en B dezelfde kleur zijn. In feite zien zij dingen zoals ze daadwerkelijk zijn, zoals ogen het daadwerkelijk zien. Wij zien dingen zoals onze hersenen dat interpreteren, aangepast aan verschillende omstandigheden.
Dit helpt ons volwassenen om dingen sneller en beter in te schatten en was en is noodzakelijk om te overleven. Maar toch is het fijn te weten dat wij een korte periode in ons leven dingen gezien hebben zoals ze echt zijn, zonder interpretatie van ons brein, zo puur als een baby.
