Het is zondag 5 november 2017. Ik ga op de fiets naar Qi gong maar wil eerst nog even een kaart op de bus doen. Op de weg ligt een verzakte verkeersdrempel, ik rij daar tegenaan en plotseling breekt mijn zadel af. Het volgende moment lig ik op straat en ervaar een vreselijke pijn. Mijn linkervoet staat op een onnatuurlijke manier, ik weet dat het mis is. Later zal blijken dat ik een meervoudige complexe enkelfractuur heb opgelopen. De binnenenkel ligt in vele stukken en de fibula en de tibia zij op meerdere plekken gebroken.
Ik word met de ambulance binnen gebracht op de afdeling spoedeisende hulp. Al snel krijg ik een verdoving en een klein team gaat met gips aan de slag. Eenmaal geplaatst wordt duidelijk dat mijn voet in de verkeerde stand staat. Dat gaat hem dus niet worden. Ondertussen zit ik mijn verstand te verkijken over de hoeveelheid mensen die binnen worden gebracht. Dezelfde dag nog word ik geopereerd, een fixatuur wordt geplaatst. Daar moet ik de komende twee weken mee doen. Op 17 november word ik geopereerd.
De operatie verloopt voor mij traumatisch. Ik word wakker op de operatietafel met gruwelijke pijnen. De anesthesist doet er van alles aan om die pijn weg te nemen. Dat lukt pas na een half uur na het zetten van twee blocks. Ook mijn schouders doen gruwelijk zeer van het buik-liggen op die stalen operatietafel. Het gevoel in mijn handen is weg en voor een acupuncturist in opleiding en masseur is dat dramatisch. Een dag later bagatelliseert de operatie-arts het wakker worden tijdens de operatie en waarom ik geen gevoel meer in mijn handen heb daar heeft hij ook geen antwoord op. Na een paar dagen mag ik naar huis. Er is geen revalidatieprotocol en mij wordt ook niet verteld hoe ik om moet gaan met het gebruik of het stoppen met morfine. Met alle gevolgen van dien.
Waarom overkomt mij dit? Zo'n stom ongeluk, ik had zo'n scenario zelf nooit kunnen verzinnen. Ik geloof dat toeval niet bestaat en dat alles met alles verbonden is. Dus dit moet een betekenis hebben of een doel. Inmiddels heb ik het gevoel in mijn handen voor 80% terug. Mijn herstel gaat heel slecht. Ik kan nauwelijks lopen en heb nog dagelijks pijn. Ben doorverwezen naar een meer specialistisch ziekenhuis maar dat traject gaat erg moeizaam. Een nummer in de ziekenhuisfabriek, zo voel ik mij. Later, als ik afgestudeerd ben wil ik een preventieve gezondheidskliniek beginnen. Wellicht moet ik dit alles doorstaan om te leren hoe ik het vooral niet moet gaan doen.
Hieronder kunnen je vrienden zich aanmelden. Jullie krijgen beiden gelijk een beloning van 125 Yp. Je kunt het helemaal bewerken en op maat maken.Weghalen is ook heel eenvoudig met het rode kruisje als je er met je muis op gaat staan.
