Watersnoodramp 1953

Overschie, zondag 1 februari 1953. Afgelopen nacht heeft een combinatie van springvloed en een zware noordwester storm één miljard zeshonderdvijftig miljoen vierkante meter land overstroomd in Zeeland en delen van Noord-Brabant en Zuid-Holland, dus ook Rotterdam.

Overschie was altijd een zelfstandige gemeente, maar is sinds 1941 door Rotterdam geannexeerd. Wat water betreft komen bij Overschie vier wateren bij elkaar (Delfse Schie, Delfshavense Schie, Schiedamse Schie en wat er na de oorlog nog overgebleven is van de Rotterdamse Schie), dus bij ons was het heel spannend.

 Mijn vader was meubelmaker en timmerman en als hobby’s bouwde hij zelf radio’s, speelde hij accordeon en wekte ons elke zondag met klassieke muziek. Dit laatste kan ik iedereen aanbevelen, het is heerlijk om gewekt te worden door An der schönen blauen Donau of de Radetzky Marsch en dergelijke. Hij luisterde altijd heel vroeg naar de radio en als hij vond dat het tijd werd dat we opstonden, draaide hij die prachtige grammofoonplaten. Niet deze zondag echter. Nee, deze keer was het anders: als een generaal commandeerde hij ons het bed uit. We moesten ons snel aankleden en klaar staan om eventueel te vluchten. Het was noodweer en Zeeland was overstroomd en ook in Rotterdam liepen de straten onder. Wij moesten klaarstaan en mochten niet naar buiten, terwijl hij zelf buiten aan de slag ging. De hele dag was hij keihard buiten in de weer en pas later zouden we zien wat hij gedaan had. Ondertussen stuurde hij mijn 4 jaar oudere broer Henk telkens naar het politiebureau om te vragen wat de laatste situatie was. 

Henk was pas 8 jaar oud en had het heel zwaar in dit noodweer. Weliswaar waren drie zussen ouder dan hij maar de oudste tweeling was ook nog maar 13 en in die tijd liet je meisjes niet het zware werk opknappen, dus was Henk de klos. Hoewel ik pas 4 was zal ik mijn leven lang niet vergeten hoe hij er tegenop zag om nog eens en nog eens door dat hondenweer te moeten en door het water te ploeteren. Voor zover ik me kan herinneren stond het water nog niet zo hoog dat hij niet meer kon fietsen, maar het was wel zwaar om erdoor te ploegen, zeker met die harde wind. Bovendien was het politiebureau ook niet bepaald naast de deur. Hoe klein ik ook was, ik voelde met hem mee.