Ons graf...

Vandaag probeer ik te schrijven, maar mijn gedachten dwalen steeds weer af.
Je wilt er niet aan denken maar eens, eens ontmoeten we allemaal ons graf.

Ons graf...wanneer, hoe, waar?
Deze gedachten aan straks, voelen raar.

Ik heb nog niets op papier, maar ik ken best veel mensen, die openlijk spreken over deze wensen.

Soms denk ik: "Ach, wat maakt het mij allemaal uit, ik ben er dan toch niet meer."
En dan ineens voel ik verdriet, de gedachte doet me zeer.

Dan ineens denk ik aan een plotselinge dood, het is "ons" onlangs overkomen.
In één ogenblik, alles weg, alle dromen.

Alle knuffels, alle gesprekken...we beseffen toch helemaal niet ons grootste bezit.
ONS GROOTSTE BEZIT...wat in onze naaste geliefdes zit.

We rennen en we vliegen, waarom?
Velen kunnen niet meer voelen en werken zich krom.

Is veel geld dan zo belangrijk, of een super blinkend huis?
Ik voel me in die wereld vaak niet thuis.

Ik zeg vaak: "Ik ben maar gewoon", alsof ik geen voorbeeld zou kunnen zijn.
Toch voel ik geen schaamte, toneel of pijn.

Voor mij is gewoon, precies net eender als voor jou.
Blijf daarom altijd aan jouw gewoon zijn trouw.

Op mijn graf hoeven geen kaarsjes of een mooie bloemenzee.
"Gewoon" mijn naam: Angeliena Huis-Wetsema.
Dan is het wel ok.