Weekendgids Tania Kross deelt met genoegen haar genoegens: ‘Ik wil gewoon mensen blij maken’


Waarom in Nederland de lockdown uitzitten als het ook op het zonnige Curaçao kan? Mezzosopraan Tania Kross heeft het goed bekeken. Als Weekendgids steekt ze ons arme sukkelaars een hart onder de riem met fijne kijk-, lees- en luistertips.

Voor deze ene keer maakt Tania Kross (44) een uitzondering. De mezzosopraan doet niet aan beeldbellen: dat vindt ze een beetje sneu voor de mensen in Nederland. Want die zien dan dat zij gewoon lekker met de wind in haar haren onder een palapa zit, zo’n permanente parasol van palmbladeren, dolgelukkig. In het najaar verruilde ze Gouda voor Curaçao, waar ze geboren en opgegroeid is. Ze is er nu een half jaar.

Hoezo eigenlijk? Schaterlach. ‘Ik weet niet of je het hebt meegekregen, misschien is het in je Facebookfeed wel voorbijgekomen, maar er is dus een pandemie op de wereld.’ Ja, daar heeft de verslaggever kennis van genomen. ‘En de theaters zijn dicht. Nou, ik functioneer het meest in theaters. Dus waarom zou ik in Nederland blijven? De Avond van de Filmmuziek in de Ziggo Dome is drie keer uitgesteld, wachten kan ook hier. Afgelopen zomer waren we hier op bezoek bij mijn ouders. Toen voelde ik die vrijheid... De horeca is bijvoorbeeld nooit dicht geweest in Curaçao, hè? Alles speelt zich buiten af. In augustus heb ik hier gewoon een concert gegeven voor 600 man.

‘Ik wilde dat gevoel van vrijheid ook aan mijn kinderen meegeven. Toen hebben mijn man ik besloten om ons hier te vestigen, voor in ieder geval anderhalf jaar. Het voelt goed om hier niet meer op vakantie te zijn. Voor het eerst sinds mijn 17de, toen ik naar Nederland verhuisde om naar het conservatorium te gaan, ben ik langer dan zes weken achter elkaar op mijn geboortegrond. We hebben Kerst gevierd in een strandtent met de hele familie.’


Goed, ze had ook wel een leuke klus in de buurt. Kross werd gevraagd om mee te spelen in een film: Casa Coco. Die werd gedraaid op Bonaire. Het wordt haar debuut als actrice, afgezien van een bijrol als zichzelf in een film van Jandino Asporaat. ‘Het wordt een feelgood romcom, met de oude garde uit Rotterdam: Joke Bruijs, Gerard Cox, Loes Luca, Frédérique Spigt... Ze hadden nog iemand nodig die de couleur locale-look heeft, nou, die heb ik! Ik speel een kok in de Casa Coco, een noodlijdend pension. Er was dus ineens een invasie van BN’ers op Bonaire. Mensen die er op vakantie waren, maakten foto’s en verkochten die aan de roddelbladen.

‘Wat heel erg wennen was: ik ben als operazangeres gewend om te praten, zingen of acteren voor de laatste rij. Maar in film is het te veel. Ik dacht: waarom praat iedereen zo zachtjes? Ik zal ook nooit meer naar een film kunnen kijken zonder te denken: daar zit gewoon een hele batterij mensen achter die camera! Overigens zou ik niemand van de crew kunnen herkennen, door al die maskers.’ Vandaag kiest de kersverse actrice haar eigen favoriete film. En natuurlijk heeft ze nog wat operatips voor ons.

Boek

‘Er is een periode voor en nadat ik het boek Katibu di Shon (1988) heb gelezen, zo’n zestien jaar geleden. Het is een historische roman van Carel de Haseth die gaat over een slavenopstand op Curaçao, over een slaafgemaakte en de zoon van de meester op een plantage die samen opgroeien. Het wordt vanuit die twee perspectieven verteld. Ik realiseerde me toen: als ik in de opera Andrea Chénier zing, dan kan ik alles opzoeken over de Franse Revolutie wat ik maar wil. Maar over mijn eigen achtergrond, over de Antillen, was zo weinig beschikbaar. Nu was er iets, dat heeft voor mij zoveel innerlijk tot heling gebracht.

‘Ik wist meteen: ik moet dit delen, in dit boek zit een opera. Het heeft acht jaar geduurd om er een opera van te maken. Carel de Haseth maakte zelf het libretto. We bleken op een bizarre manier te zijn verbonden. De plantage waar het verhaal zich afspeelt, was van zijn voorouders. En mijn voorouders leefden daar als slaafgemaakte mensen.

‘Er was één voorstelling in Amsterdam, daarna moest iemand anders het oppakken, maar dat gebeurde niet. Er is geen registratie van gemaakt. Nu ik op Curaçao ben, wil ik die opname alsnog gaan maken: een operafilm, maar wel hedendaags, als een soort lange videoclip. Er is hier geen theater meer, ik wil iets wat blijft, als ultieme liefdesverklaring aan mijn cultuur en de geschiedenis van het koninkrijk.’


Zangeres Buika

‘Als ik een zangeres mag tippen? Buika! Ze is een Spaanse flamencozangeres met Afrikaanse roots, opgegroeid tussen de gitanos, de zigeuners. Ik heb haar gezien op North Sea Jazz Curaçao. Randal Corsen, die de muziek componeerde voor Katibu di Shon, zei: ga naar dat zaaltje, je weet niet wat je hoort. Dus ik ernaartoe. Ik ga zitten: wow. Ze gaat direct naar die plek waarvan je denkt: gaat ze dáár? O nee! Ze gáát daar. Gaat ze dóór? O jee, ze breekt erdoorheen! Dan kijk je naar haar en ga je huilen, en denk je: meisje, kom, ik ga je omhelzen, dit is oneerlijk.

‘Ze wekte dat gevoel bij me op alsof mijn kind is gevallen en er bloed uit zijn mond komt, ik móét ernaartoe. Zoiets had ik nooit eerder meegemaakt, ik krijg er weer kippevel van. Ik heb naderhand al haar opnamen beluisterd, en toen trok ik het niet meer. Waarom? Ik ben een bolletje zonneschijn. Telkens had ik een bepaalde vrees dat ik weer zou gaan janken.’

Lees hier verder :

#Taniakross
#katibudishon 

Weekend guide Tania Kross is happy to share her pleasures: 'I just want to make people happy. '

13 comments