vervolg op dit verhaal gestart door Ingrid
Job piekert zich suf waar hij toch de komende nacht door moet brengen. De afgelopen nacht was niet echt comfortabel geweest. Job had bijna geen adem durven te halen. De camerabeelden waren makkelijk te omzeilen geweest maar hij had geen idee of en waar zich bewegingssensoren zaten. Kramp had hij gekregen doordat hij niet kon beweging, stram was hij wakker geworden en echt lekker uitrusten zat er dus niet in. Hij heeft weinig trek om nog een nacht bijna geen oog dicht te kunnen doen.
Hij tast zijn zakken af. Jeetje, wat gaat dat geld er snel door. Hij schrikt ervan. Het rammelen van zijn maag nog langer negeren is bijna niet te doen.
Maar terug naar huis? No-way!
Wat dan nu te doen?
Een omaatje zet haar winkelmandje op een bak vol afgeprijsde artikelen. De boodschappentas van het oude vrouwtje staat half open. Job gluurt erin. De portemonnee lijkt hem wel te roepen. Pak me, pak me! Stelen? Dat lijkt de enige optie. Wanneer er genoeg geld in zit dan kan hij een hotelkamer nemen en een lekker bord patat en een hamburgertje opsmikkelen. Als een volleerde tassenroller grist Job de beurs uit de tas, vlug laat hij hem in zijn broekzak verdwijnen. Hij heeft vrijwel meteen spijt van zijn onbezonnen daad.
Dan voelt hij opeens een hand op zijn schouder, een stem fluistert in zijn oor.
'Job, jongen, wat heb ik jou lang niet gezien.'
Een schok gaat er door de jongen heen. Opa? Die was toch vorig jaar gestorven?
wordt vervolgd
