Welk masker past?
Het was zover, tijd om aan mijn nieuwe baantje te beginnen! Ik had er helemaal zin in want dit was een bedrijf waar ik al eens eerder had gewerkt met erg veel plezier! Super lieve collega's, vriendelijke klanten en gasten, net 1 grote familie. Alleen was er nu 1 ding... Zij kenden mij als die vrolijke spontane meid die altijd overal voor te porren was, die van lekker eten hield en altijd in was voor een geintje! En diep van binnen wist ik dat ik op dit moment even niet meer het meisje was die zij kenden, want buiten wat er bij mijn vorige baas is gebeurd zijn er nog veel veel meer dingen gebeurd, dingen die je, je eigen vijand niet toewenst, niemand niet... Dus besloot ik een masker op te zetten en te doen als of alles oke was, als of ik nog steeds dat vrolijke meisje was van toen.
Ik was heel goed in maskers op zetten, me hele leven eigenlijk al behalve nu, ik hield dit exact 2 maanden vol, daarna kon ik niet meer en alle maskers die ik droeg vielen aan duigen. Het begon ook steeds meer mensen op te vallen, ik at slechter, ik sliep niet meer, en het huilen stond mij nader dan het lachen. En dit was ook het moment dat ik buiten mijn Burn Out, Paniek/Angstaanvallen en Emetofobie die ik steeds de kop probeerden in te drukken kennis maakten met Anorexia Nervosa the Restrictive Type. Ik had nergens meer grip op, op mijn emoties niet, wat er met me gebeurden en gebeurd was niet, mijn relatie ging down hill en ik had het gevoel dat ik mezelf compleet verloren had. Ana (zoals zij vaak genoemd word door mensen met Anorexia) gaf mij weer ergens grip en controle op, zij sloop er heel stiekem in stapje voor stapje zonder dat ik het door had en voor ik het wist was ik er nog erger aan toe dan ik zelf door had en was ik in 2 a 3 maanden 20 kilo verloren.
Het was tijd om mijn demonen onder ogen te komen, het was tijd om de stekker er uit te trekken op mijn werk, het was tijd... Tijd om een flinke stap terug te nemen van alles, hulp te gaan zoeken en aan mij zelf te gaan werken. Want ik was ondertussen op het punt beland dat ik zo goed als niet meer at, echt niet meer sliep en in een Depressie dreigden te belanden, en ik zelf totaal niet zag hoe ik er aan toe was, tot mijn Psychologe en mijn Partner mij hierop wezen. Na 3 maanden nam ik alweer afscheid van de oh zo gezellige en lieve familie, ik moest of ik nou wilden of niet, het was tijd.
Heb je me blogje helemaal gelezen, en ben je benieuwd hoe mijn persoonlijke verhaal verder gaat? Ik probeer dagelijks een nieuwe blog te posten met opbouw tot hoe het nu met mij gaat en hoe ik met mijn stempeltjes zoals ik mijn Psyche noem, om ga! Bedankt voor het lezen. <3
Word lid en beloon de maker en jezelf!
